والی از نادر مردان صاحب سبک تئاتر بود

ازاین‌جهت او را صاحب سبک می‌دانم که همسو با مدرنیزم جهانی حرکت می‌کرد، اطلاعاتش به‌روز بود و از شرایط تئاتر دنیا مطلع بود. بهترین مثال برای اثبات پیشرو بودن جعفر والی، کارگردانی نمایش «چوب به دست‌های ورزیل» نوشته غلامحسین ساعدی است که در نوع خودش بی‌نظیر بود.

بعد از انقلاب که والی کم‌کم پا به سن گذاشت، از جوانان دور نشد، همچنان فعال بود و حتی در کانادا هم اجرایی داشت. او واقعاً هنرمند باسواد و اخلاق‌مداری بود.

والی در هر اثری که به‌عنوان بازیگر حضور داشت، می‌توانست تأثیرگذار باشد و این ویژگی بسیار مهمی برای یک بازیگر است. جعفر والی توانایی فضاسازی داشت و حضورش می‌توانست به یک اثر بعد بدهد. من هیچ‌گاه بازی درخشان او در نمایش «بازرس گوگول» را از یاد نمی‌برم.

فکر می‌کنم 15 ساله بودم که جعفر والی را در نمایشی به اسم «می‌خواهید با من بازی کنید؟» روی صحنه دیدم و درخشش حضورش روی صحنه هنوز در خاطرم هست و فکر می‌کنم حضور در این نمایش، یکی از شاهکار های تجربه بازیگری او بود. حجم غم از دست دادن جعفر والی به همان اندازه تلخ است که درگذشت غلامحسین ساعدی تلخ بود. افرادی مثل والی و ساعدی بدون شک هیچ‌گاه در تاریخ تئاتر کشور تکرار نمی‌شوند. او به‌اندازه کافی بزرگ بود و جایگاه خاصی داشت.

در مسائل پزشکی دخالت نمی‌کنم و دوست ندارم بحثی که با درگذشت عباس کیارستمی به راه افتاد، تکرار شود. در کشور ما پزشکان زبده و دلسوز زیادی هستند که به همه مردم ازجمله هنرمندان صادقانه خدمت می‌کنند. قبول دارم در این مملکت پول حرف اول را می‌زند، اما افرادی هم هستند که شرافتمندانه در حرفه خود فعال هستند. والی بزرگ بود و بزرگ باقی می‌ماند. نباید فراموش کنیم که او از بنیان‌گذاران تئاتر ملی بود که در تاریخ هنرهای نمایشی ایران نقطه عطفی به‌حساب می‌آید.