فاصله زیادی با تئاتر فرانسه داریم

مهم‌ترین ویژگی"شب سفید پاریس" دیدار مردم با مولفان کشورهای مختلف و ارتباط و برخورد افراد با یکدیگر بود.
علیرضا نادری نویسنده و کارگردان تئاتر در بازگشت از پاریس درباره دستاوردهای حضورش در برنامه شب سفید پاریس به سایت ایران تئاتر گفت:«در کنار اتفاقات برنامه‌ریزی شده برای حضور 50 نویسنده از سراسر جهان که 30 نفر از آنان نیز نمایشنامه‌نویس بودند، به دلیل ارتباط افراد در این مراسم، پیشنهادهای متعددی برای کار عنوان می‌شد که بخشی از آن به فعالیت‌های مرکز هنرهای نمایشی مربوط می‌شود و یکی دو پیشنهاد نیز به شخصه داشته‌ام که هنوز آن را به طرح تبدیل نکرده‌ام. از آن جمله یکی از دوستان به من پیشنهاد داد که متن"دیوار" در فرانسه و به زبان فرانسوی ترجمه و چاپ شود که این کار در برنامه آینده‌ام قرار دارد.»
وی ادامه داد:«یکی از اتفاقات خوب این سفر، حضور جوانان ایرانی تئاتری در خارج از کشور بود. کسانی که برای تحصیل، کسب دانش جدید و یا تغییر در فضای کار به خارج از کشور سفر کرده‌اند. طی گفت‌وگوهایی که با این دوستان داشتیم، مسائلی درباره تئاتر مطرح شد که درباره آن با مرکز هنرهای نمایشی صحبت خواهم کرد.»
وی تاکید کرد:«درک و دریافت‌هایم مبین فاصله زیاد تئاتر ایران با واقعیات تئاتر فرانسه بود. آن چه شنیدم نشان می‌داد که هر شب بین 300 تا 320 تئاتر در این شهر به اجرا درمی‌آیند.»
وی با تاکید بر این که فرانسویان اهل فرهنگ هستند؛ ما را مأیوس نمی‌کنند و این موضوع ما را دچار سوءتفاهم می‌کند، گفت:«این سوءتفاهم باید رفع شود و در ما این گمان شکل نگیرد که با کف زدن تماشاگران خارجی، کاری آرتیستیک انجام داده‌ایم. بخشی از صحبت‌های ایرانیان مقیم فرانسه نیز به این موضوع برمی‌گشت که آن چه به عنوان تئاتر ایران به خارج معرفی می‌شود، همه تئاتر ایران نیست و آنان باید مدام در حال توضیح دادن این مسأله باشند.»
این نویسنده تئاتر درباره ایجاد ارتباط فرهنگی با دیگر کشورها گفت:«به طور قطع با سفارش و تولید یک کار و اجرا، رابطه تئاتری برقرار نمی‌شود و مخاطب فرانسوی با آن ارتباط لازم را نمی‌گیرد. اگر جامعه ایران تصمیم به برقراری این ارتباط گرفته باشد، باید متودولوژی خاصی برای آن تعریف شود. در این خصوص وجود ایرانیان آن سوی مرزها عامل بسیار مهمی است که به نوعی باعث نقد و بررسی آثار تولید شده ایرانی نیز می‌شود. امور بین‌الملل بیشتر فعالیتش را به فراهم کردن تسهیلات سفر هنرمندان معطوف کرده؛ در حالی که به اعتقاد من اگر به ایجاد رابطه صحیح بیندیشد و حاصل برنامه خود را به تعامل با جامعه تئاتر بگذارد، برنامه‌ای مدون و هدفی روشن به دست خواهد آورد. تاکید می‌کنم که جامعه تئاتر ایران باید تصمیم بگیرد و نیازهای خود را در این خصوص بسنجد و نکات قابل درمان را شناسایی کند. فکر می‌کنم این امر حتی در آموزش مدیریت یک سالن تئاتر هم می‌تواند اثرگذار باشد. باید چیزهایی را از آنان بیاموزیم در حالی که چیزهای زیادی نیز در تئاتر ما وجود دارد که آن‌ها باید از ما فرابگیرند.»