با حضور بهزاد فراهانی، حسین کیانی و جمعی از دست‌اندرکاران و هنرمندان تئاتر
به گزارش سایت ایران تئاتر از روابط عمومی خانه تئاتر، در ابتدای این جلسه که به همت انجمن کارگردانان برگزار می‌شد و در آن جمعی از هنرمندان تئاتر همچون دکتر کمال‌الدین شفیعی، افسانه ماهیان، عباد کریمی، ایرج راد و... حضور داشتند، سهراب سلیمی رئیس انجمن کارگردانان خانه تئاتر در سخنانی ضمن سپاسگزاری از حضور کارگردانان تئاتر ایران در سلسله نشست‌های خانه تئاتر گفت:«یکی از اهداف مهم انجمن کارگردانان برگزاری همین جلسات است که باورش داریم و این باور از طریق دوستان ارزشمند و با داشته‌های فراوان، چه در گذشته و چه در حال برای کتاب‌هایی که به هر حال آیندگان درباره آن داوری خواهند کرد در حال جمع‌آوری است و به نظر من این رابطه‌ای که بین این دو نسل(فعلی و گذشته) از هم گسسته است، ما را ملزم می‌سازد به این که با این گونه برنامه‌ها برای پیوست آن در مسیری حرکت کنیم که نتیجه بخش باشد.»
هفتمین جلسه از راهکارهای عملی تولید تئاتر و چگونگی تشکیل گروه‌های تئاتری با حضور بهزاد فراهانی و حسین کیانی در سالن اجتماعات خانه تئاتر برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر از روابط عمومی خانه تئاتر، در ابتدای این جلسه که به همت انجمن کارگردانان برگزار می‌شد و در آن جمعی از هنرمندان تئاتر همچون دکتر کمال‌الدین شفیعی، افسانه ماهیان، عباد کریمی، ایرج راد و... حضور داشتند، سهراب سلیمی رئیس انجمن کارگردانان خانه تئاتر در سخنانی ضمن سپاسگزاری از حضور کارگردانان تئاتر ایران در سلسله نشست‌های خانه تئاتر گفت:«یکی از اهداف مهم انجمن کارگردانان برگزاری همین جلسات است که باورش داریم و این باور از طریق دوستان ارزشمند و با داشته‌های فراوان، چه در گذشته و چه در حال برای کتاب‌هایی که به هر حال آیندگان درباره آن داوری خواهند کرد در حال جمع‌آوری است و به نظر من این رابطه‌ای که بین این دو نسل(فعلی و گذشته) از هم گسسته است، ما را ملزم می‌سازد به این که با این گونه برنامه‌ها برای پیوست آن در مسیری حرکت کنیم که نتیجه بخش باشد.»
بنا به این گزارش، در ادامه جلسه، بهزاد فراهانی کارگردان و نمایشنامه‌نویس تئاتر درباره گروه‌های تئاتری گفت:«فکر می‌کنم در تئاتر ایران جزء نادر کسانی باشم که تجربه گروه‌های متفاوت تئاتر را داشته‌ام. از اواخر دهه 30 یعنی همکاری با گروه زنده یاد بیژن مفید و زنده یاد سرکیسیان، آوانسیان بعد سیروس ابراهیم‌زاده، سپس عضویت در انجمن ملی و بعد عضویت در گروه برنامه دوم تئاتر رادیویی و بعد از آن تشکیل"گروه تئاتر کوچ" که تا امروز توانستیم به هر حال آن را ادامه دهیم. خوشبختانه اینک در جایی هستیم که می‌توانیم با افتخار به نسل جوان بگوییم ما فراز و نشیب‌های زیادی دیده‌ایم.»
فراهانی در ادامه سخنانش درباره کار گروهی گفت:«کار گروهی درست است عاشقانه‌گی می‌طلبد و لازمه گسترش تئاتر کشوری است که ادعای فرهنگ سازی می‌کند، ولی کار گروهی بسیار چیزهای دیگر را نیاز دارد. تا زمانی که تمامی تفکرات و اندیشه‌ها و گروه‌ها نتوانند به آزادی حرف دلشان را بزنند، ما کاری نمی‌توانیم بکنیم.»
در ادامه این نشست، حسین کیانی گفت:« چیزی که می‌خواهم بگویم این است که اگر الآن تئاتری وجود دارد که به عقیده من وجود دارد و منکرش نمی‌شوم، تماماً حاصل کوشش و رنج نسل پیشین است. هر چه ما داریم از آن نسل بوده و بر شانه‌های آن‌ها ایستادیم و می‌خواهم به آن‌ها تبریک بگویم که این امکان را برای ما فراهم کردند.»
وی خاطر نشان کرد:«آن چه که اکنون نسل من را می‌آزارد در واقع تلاش دیوانه‌وار جامعه در پی پول است و خب طبیعی است که تئاتر، چیزی جدا از جامعه خودش نیست. اگر اتفاقی در جامعه بیفتد در تئاتر هم خواهد افتاد. این که ما بیاییم تئاتر را جدا کنیم از اتفاقات جامعه، کار عبث و بیهوده‌ای است. از سال 1376 ما آن تحول نصف و نیمه را دیدیم و باعث شد تئاتر ما رونق بگیرد و نسل جوان مثل من از سال 76 خوش درخشیدند. من شرایط تئاتر را به شرایط جامعه به صورت زیاد وابسته و متأثر از آن می‌دانم و می‌شود از شرایط تئاتر، شرایط جامعه را دریافت.»
وی درباره نقش گروه در تئاتر افزود:«می‌توانم بگویم در پیشبرد تئاتر، گروه بسیار مهم است؛ چون تئاتر ذاتاً هنری فردی است نه گروهی. آسیب شناسی گروه بسیار مفصل است که به نظر من مهم‌ترین دلیل آن عدم شناخت تئاتر به عنوان یک ضرورت فرهنگی است. یعنی مسؤولان ما اصلاً تئاتر نمی‌شناسند تا آن را به عنوان یک ضرورت فرهنگی قبول داشته باشند. این مقوله برایشان مبهم است. متأسفانه نمی‌دانم راهکار اصلاح نگاه غلط به تئاتری‌ها چیست؟ من فکر می‌کنم تا آن نگاه، اصلاح نشود شاید تلاش‌های ما ثمر موضعی داشته باشد، ولی در نهایت راهکار بلند مدت نخواهد بود.
حسین کیانی ادامه داد:«علاوه بر نگاه موجود، یک بیماری هم در ما تئاتری‌ها وجود دارد که باید کشف شود. نمی‌دانم این مطالبات غیر منطقی از کجا ریشه می‌گیرد که تیشه بر ریشه هستی تئاتر می‌زند؟ جز همان تلاش دیوانه‌وار جامعه برای به دست آوردن رفاه نسبی، دلیل دیگری نمی‌تواند داشته باشد. دلیل دیگر نیز رشد بی رویه فارغ التحصیلان است که بدون در نظر گرفتن بازار کار، دانشجو بیرون می‌فرستند.»
کیانی در ادامه، درباره راهکارهای تولید تئاتر گفت:«به نظر من تولید تئاتر و راهکارهای آن یک معادله چند مجهولی است. خیلی سخت است پاسخ دادن به این پرسش که چگونه می‌توانیم با این امکانات موجود تئاتر کار کنیم و به نظر من تنها یک ریاضیدان قهار می‌تواند این معادله را حل کند. من می‌توانم بگویم که چگونه یک تئاتر با کیفیت تولید کنیم، یعنی کیفیت تئاتر را در نظر بگیریم تا خود تئاتر و خب طبیعی است که کیفیت تئاتر متأسفانه در یکی دو سال اخیر دچار نقصان شده است.»
وی افزود:«بسیاری از کارها را مناسبتی می‌بینم و خیلی دیگر را فرمایشی و بقیه کارها هم که تبدیل به جگر زلیخا شده‌اند.»
گزارش روز یکشنبه روابط عمومی خانه تئاتر حاکی است، سهراب سلیمی نیز درادامه سخنان کیانی و فراهانی گفت:«واقعاً حل این معادله چند مجهولی لاینحل است. به هر حال چه بخواهیم چه نخواهیم در این مسیر در حال حرکت هستیم و می‌خواهیم به این برسیم که آیا خواست، خواست تئاتری است یا خواست خواست فرهنگی است؟ به عبارت دیگر می‌توان گفت که این حباب، زندگی نیمه جان این گونه خود را ادامه بدهد و پس از مدت زمانی خسته شده و از گردونه خارج شود.»
فراهانی درباره راهکارهای تولید تئاتر اظهار کرد:«ما در دو بخش می‌توانیم این کار را انجام دهیم. اول در بخش آکادمیک تئاتر که در دانشکده‌های ما چنین امکانی وجود ندارد. به دلیل این که دانشگاه‌های ما خوب نیستند. تئاتر حرفه‌ای بدون اقتصاد و امنیت شغلی امکان پذیر نیست. ولی در گذشته دور، بر مدار یک قانون‌مندی کلاسیک بود. هنر حرفه‌ای امنیت شغلی می‌خواهد و لازمه امنیت شغلی بر مدار قانون حرکت کردن است. ما مشکلمان سلیقه‌ای است، امنیت شغلی نداریم و منبع تولید نداریم. اما راهکارش این است: ببینید! هم اکنون 90 سالن غیر استفاده در این شهر داریم. 90 سالن حرفه‌ای وجود دارد؛ این سالن‌ها چه شده‌اند؟ همه سر جایشان هستند. بیاییم گروه‌ها را تقسیم کنیم، معیار داشته باشیم، اصول داشته باشیم، گروه‌ها را همسو و طبقه بندی کنیم و بعد بودجه هر سالن را بسنجیم و آن گروه هیأت امنا را تشخیص بدهد و تصمیم‌گیری شورایی بشود.»
بهزاد فراهانی در خاتمه سخنانش گفت:«آخرین چیزی که مهم است، می‌گویند بزرگترین پدیده برای هر هنرمند"اخلاق هنری" است که اخلاق هنری به من می‌گوید که تو را دوست داشته باشم؛ جای تو را نگیرم و بداندیشی نکنم.»
حسین کیانی نیز در بخش پایانی سخنانش تصریح کرد:«اگر ما واقعاً 90 سالن سر حال داشته باشیم، فکر می‌کنم بشود مثلاً فهرستی تهیه کرد و اسامی سالن‌ها اعلام شود و فهرستی هم از گروه‌ها تهیه شود و این سالن‌ها دسته بندی شوند. منتها سؤالی که از خودم دارم این است وقتی این کارها انجام شد ضامن اجرایی کیست؟ چه ضمانت اجرایی پشت این است؟»
فراهانی در جواب پرسش کیانی گفت:«قرارداد تیپ که ما آن را تدوین کردیم و 4 سال رویش کار کردیم و آن را به تئاتر کشور هدیه نمودیم. ما کارمان تمام شد حالا شما ضامن اجرایی را پیدا کنید.»
کیانی در پایان خاطر نشان کرد:«خانه تئاتر می‌تواند با انجمن‌هایی که در اختیار دارد و تشکل‌هایی که هست، آگاهی بهتر و بیشتری به این تشکل‌ها بدهد. شاید یکی از وظایف خانه تئاتر این است که برای ایجاد همدلی بیشتر میان صنف‌های خودش بیشتر اهمیت قائل شود. اگر این تشکل‌ها همدل شوند، به نظر من می‌توانند بهترین ضامن اجرایی باشند.»