مکثی بر تئاتر بین‌الملل

هنگامی که بشر می‌خواست خود را یک جمعیت واحد و هماهنگ بداند ـ چه در جوامع بدوی، چه در جامعه مدرن امروز ـ الگوهای ارتباط بین‌المللی میان جوامع تحقق یافت.
در جهان امروز که برخی قدرت‌های اقتداگرا و همه چیزخواه؛ سعی دارند علاوه بر استیلا بر تمامی ثروت‌های بین‌المللی، فرهنگ ملل را هم یکسویه و یک قطبی جلوه دهند، هیچ راه‌کاری جز تشکیل قطب‌های چندوجهی (بین‌المللی) برای خردمندان باقی نمی‌ماند.
تئاتر به عنوان یکی از بارزترین مظاهر تمدن، راه نجات برای مقابله با جهان تک قطبی و نیز جهان بسته و آهنین ـ مانند جوامع کمونیستی ـ را می‌بایست در گفتگو و بده بستان‌های تئاتری جستجو کند.
در تئاتر بین‌الملل از منظر ما، این گردهمایی‌ها محل گفتگوی خرده فرهنگ‌های گوناگون، آشنایی با فرهنگ‌های مختلف و گریز از دو بیماری جوامع بسته و جوامع یکسویه نگر می‌باشد.
بعد از انقلاب اسلامی ایران و ساخت و سازهای جدید برای جامعه‌ای که از هم پاشیده بود و تئاتر هم از جمله همین سازه‌ها محسوب می‌شد، شاید بهترین کاری که می‌توانستیم انجام دهیم بر پایی یک جشن ملی تئاتر با حضور گروه‌های ملل دیگر بود. چه، هم اکنون کمتر دیده می‌شود که در طول سال، گروه‌های تئاتر ایرانی به کشورهای دیگر دعوت نشوند. این یک اتفاق ساده که تنها مبین گفتمان سیاسی ایران و جهان دیگر باشد نیست مهم‌تر از تمام فوایدی که بر شمردیم، این یک اتفاق فرهنگی است که در آن ملل مختلف با فرهنگ، آداب، ادب و خرد ایرانی آشنا می‌شوند.