یادداشت محمد رحمانیان برای اختتامیه چهارمین جشنواره تئاتر رضوی

مراسم اختتامیه چهارمین جشنواره تئاتر رضوی، فرصتی است برای من و همکارانم که نگره‌های خود را درباره نمایش‌هایی با موضوع ایمان و انسان معاصر در معرض نقد و بررسی قرار دهیم. آیا باید همچنان برای نگاه به این مضامین به کنکاش در دل تاریخ پرداخت یا بهتر است نگاهی نیز به آدم‌های دور و بر خود بیندازیم و نقش ایمان و مذهب را در جوامع امروز شهری به داوری بنشینیم؟
زندگی پر مخاطره و شهادت غریبانه‌ ایرانی‌خواه‌ترین امام معصوم شیعیان، حضرت امام رضا(ع) در خود چه نکات آشکار و پنهانی به ما می‌آموزد که دوازده قرن است ملجاء و مبدأ امید به روزگاری بهتر در دل دوستدانش به ودیعه گزارده است؟ چگونه است که با گستره روزافزون تمدن شهری و هجوم دیدگاه‌های انسان مدارانه، همچنان بارگاه امام، پذیرای میلیون‌ها زائری است که عاشقانه و دردمند به بوی خوش حضورش، قدم در راه می‌گذارند؟
بسیاری از آثار امسال جشنواره، حیات و شهادت امام رضا(ع) را در بطن زندگی امروز شهری جست‌وجو می‌کردند و این بزرگ‌ترین دستاورد جشنواره امسال بود. پنج تک گویی کوتاه و دو نمایش بی کلام امشب نیز در ادامه این نگاه، تنها به طرح سؤالاتی درباره ایمان و اندیشه مذهبی می‌پردازند. اگر مقبول افتند، ما به بخشی از پاسخ خود دست یافته‌ایم.
این فرصتی است یگانه برای ما که آسان از دست ندهیم.