نریمانی در ادامه درباره رمان گفت:«شوایک رمانی نیست که از ابتدا تا پایان یک جریان مشخص را طی کند؛ شوایک مثل یک پَر روی آب است که ممکن است از هر جا سر در بیاورد. او یک آدم معمولی است و من این آدم معمولی را دوست داشتم.»
نریمانی در ادامه درباره رمان گفت:«شوایک رمانی نیست که از ابتدا تا پایان یک جریان مشخص را طی کند؛ شوایک مثل یک پَر روی آب است که ممکن است از هر جا سر در بیاورد. او یک آدم معمولی است و من این آدم معمولی را دوست داشتم.»
به گزارش سایت ایران تئاتر، نشست مطبوعاتی نمایش"شوایک"، جمعه، دهم دی ماه با حضور نویسنده و کارگردان و بازیگران این نمایش شامل امیر جعفری، سیامک صفری و امیر دلاوری و نمایندگان رسانه‌ها و مطبوعات در تالار قشقایی برگزار شد.
در آغاز این نشست، کوروش نریمانی درباره این نمایش گفت:«شوایک اقتباسی کاملاً آزاد از فضای کلی یک رمان به همین نام نوشته یاروسلاو هاشک است.»
وی در ادامه افزود:«این رمان در زمان حیات نویسنده مورد توجه قرار نگرفت و تصور می‌شد که یک رمان پیش پا افتاده است و فرهیخته نیست. خود هاشک در مقدمه کتاب می‌گوید:«این رمان به مذا‌ق خیلی‌ها خوش نخواهد آمد، اما این تیپ آدم‌ها عین زندگی هستند.»
نریمانی خاطر نشان کرد:«من نیز این"عین زندگی بودن" را در آدم‌های این رمان دیدم؛ آن‌ها در عین این که طنزآلود هستند، خیلی جدی به زندگی فکر می‌کنند و یا به عبارت بهتر غل و غش در نگاه آن‌ها به زندگی وجود ندارد.»
نریمانی در ادامه درباره رمان گفت:«شوایک رمانی نیست که از ابتدا تا پایان یک جریان مشخص را طی کند؛ شوایک مثل یک پَر روی آب است که ممکن است از هر جا سر در بیاورد. او یک آدم معمولی است و من این آدم معمولی را دوست داشتم.»
وی درباره چگونگی اقتباس از این رمان گفت:«دیدم قصه‌های متفاوتی در رمان وجود دارد، اما من باید فقط یک خط را دنبال می‌کردم؛ خط داستانی زندگی آن سگ را انتخاب و سعی کردم بار طنز رمان را نیز انتقال بدهم. به هر حال زمان کمی در اختیارم بود و نمی‌دانم که اجرا چقدر توانسته جواب بدهد.»
در ادامه، یکی از خبرنگاران به حضور همزمان بازیگران این نمایش در چند نمایش دیگر اشاره کرد. نریمانی در این باره گفت:«این نکته در کیفیت کار تأثیر سوء می‌گذارد. باز اگر بازیگر فقط سر یک کار دیگر باشد، می‌توان با این نکته کنار آمد، اما بازیگران ما در مواردی درگیر چند کار بودند.»
وی در ادامه گفت:«ما مجبوریم با طیف مشخصی از بازیگران کار کنیم که یا قبلاً با ما کار کرده‌اند و یا برای مثال در جریان کارگاه با آن‌ها آشنا شده‌ایم. اگر بخواهیم با یک هنرپیشه خوب که او را نمی‌شناسیم کار کنیم، شرایط خیلی سخت می‌شود. حداقل خود من تلاش دارم با کسانی کار کنم که یک بار قبلاً تجربه‌ای را از سر گذرانده باشیم. این درگیر بودن بازیگران در چند کار شرایط را سخت می‌کند. شیوه کاری نمایش‌هایی همچون شوایک می‌طلبد که بازیگر با تمام وجود سر کار باشد. حالا به این نتیجه رسیده‌ام برای این گونه کارها یا ما و یا دوستان باید برنامه خود را تنظیم کنیم و برویم به این سمت که حداقل 70 یا 80 درصد عوامل با تمام انرژی سر کار باشند.»
وی در این خصوص تصریح کرد:«مشخصاً انگیزه مالی باعث این نکته می‌شود. واقعیت این است که شرایطی فراهم شده(مخصوصاً برای آن دسته از بازیگران که آن‌ها را می‌خواهیم و کیفیت کار بالایی دارند) که این بازیگران ترجیح می‌دهند در سال، دو یا سه کار داشته باشند و دستمزدشان را بگیرند. این مشکل به شیوه نامه دستمزدهای مالی برمی‌گردد. در این شیوه نامه چنان نمایشنامه‌نویسی و کارگردانی را کوبیدند که فکر می‌کنم چندین سال طول می‌کشد کسی به کارگردانی علاقه‌مند شود. حالا همه می‌خواهند بازیگر شوند. انگار کسانی تصمیم گرفته‌اند که دیگر نمایشنامه‌نویس و کارگردان نباشد.»
وی در ادامه گفت:«به نظرم مرکز هنرهای نمایشی که تهیه کننده و متولی این آثار است، باید کارها را ارزشیابی کند. متأسفانه به رغم شعارها، آثار ارزشیابی نمی‌شوند. ما سال گذشته نمایش"دن کامیلو" را داشتیم که به نظر خیلی‌ها خوب بود و به نظر خودم مثل"شب‌های آوینیون" یک اتفاق بود. اما دن کامیلو در جشنواره در روز اول جشنواره اجرا رفت و خیلی از مهمانان خارجی جشنواره کار را ندیدند. به نظر من این نمایش می‌توانست در خیلی از جاهای دنیا دیده شود. من مدعی هستم که نمایش شب‌های آوینیون یک نمایش ملی است. به نظرم کارها باید ارزشیابی شوند و امکانات با توجه به کیفیت آثار در اختیار گروه‌ها قرار گیرد.»
نریمانی در پاسخ یکی از خبرنگاران که به شرایط تولید و تمرین این نمایش اشاره کرد، گفت:«در ابتدا قرار بود در تالار چهارسو و همزمان با نمایش"نوای اسرارآمیز" نمایش را اجرا کنیم. طراح صحنه آن نمایش دکتر رفیعی بودند و بر حسب سِمت استادی ایشان وظیفه ما بود که طرح صحنه خودمان را با ایشان هماهنگ کنیم که اتفاقاً این کار هم انجام شد، اما چند روز قبل از اجرا به ما اعلام شد که باید در تالار قشقایی و همراه با نادر برهانی‌مرند نمایش را اجرا کنیم. ما هشت روز قبل از اجرا، بازیگر عوض کردیم و معلوم است که این شرایط تولید در کیفیت کار تأثیر می‌گذارد و ضربه می‌زند. در چنین شرایط تولیدی گاهی اوقات خیلی شانسی همه چیز به هم چفت می‌شود و بعضی مواقع هم این زنجیر اجرا شکل نمی‌گیرد.»
در ادامه، خبرنگار دیگری از نریمانی پرسید که آیا درست است که یک کارگردان در چنین شرایطی کار کند؟
نریمانی در پاسخ به این سؤال گفت:«زمانی من چهار سال کار نکردم؛ چه اتفاقی افتاد؟ این اولین باری است که دو سال پشت سر هم کار می‌کنم. گروه ما علاوه بر این که 4 سال کار نکرد، انتقاد هم کرد. اما هیچ اتفاقی رخ نداد. الآن فرهاد مهندس‌پور کار نمی‌کند. من اعتقاد دارم که این نقطه ضعف تئاتر ماست که کارگردانی مثل او کار نکند؛ چرا کسی نگران نیست که رفیعی کار نکند؟! من با شخصیت فردی این آدم‌ها کاری ندارم. اما آن‌ها ایده دارند و با خود ایده اجرایی می‌آورند. اما حالا که کار نمی‌کنند آیا کسی از آن‌ها سراغ می‌گیرد؟»
وی در ادامه افزود:«همه چیز را هم نمی‌توانیم به گردن یک اداره یا مرکز بیندازیم؛ این امر غیر کارشناسانه است. نکته این جاست که ضرورت تئاتر در جامعه ما و میان مدیران جامعه احساس نشده است. پس طبیعی است که تالار نمایشی ساخته نشود و طبیعی است که رئیس مرکز هنرهای نمایشی نتواند تالار بسازد.»
در ادامه این نشست امیر جعفری بازیگر نقش کشیش در این نمایش گفت:«من از آن دسته بازیگران نیستم که بگویم تئاتر خانه من است. من بازیگری را چه در سینما، چه در تلویزیون و چه در تئاتر دوست دارم. مهم این است که در هر کدام از این رسانه‌ها کار خودم را درست انجام دهم.»
جعفری در ادامه افزود:«اگر تئاتر را دوست دارم به خاطر فضای صمیمی و دوستانه آن است و این که در تئاتر اعصابم آرام‌تر است و احساس آرامش می‌کنم.»
او در ادامه خاطر نشان کرد:«زمانی برای نمایش"دل سگ" 30 هزار تومان دستمزد گرفتم. در آن زمان زندگی‌ام با همان 30 هزار تومان می‌چرخید؛ اما الآن چنین نیست و من باید مخارج زندگی‌ام را تأمین کنم. من انتظار دستمزد سینما و تلویزیون را از تئاتر ندارم، ولی اگر همین دستمزدهای تئاتر به موقع در اختیار ما قرار بگیرد، آن وقت می‌توانیم تمام وقتمان را صرف تئاتر کنیم و خود من هیچ وقت به سراغ کارهای سینمایی و تلویزیونی نخواهم رفت. حتی اگر همین دستمزد به شکل درست در اختیار ما قرار بگیرد، می‌توانیم کار را در تالارهای دیگر و در نقاط دیگر شهر هم اجرا کنیم. اگر کار خوب باشد، تحت هر شرایط و در هر مکانی موفق خواهد بود.»
در ادامه سیامک صفری گفت:«شرایط تولید در تئاتر ما به شکلی شده است که از یک روال منظم و قاعده‌مند پیروی نمی‌کند. باید به این مسأله توجه کنیم که بازیگری که در چند نمایش حضور پیدا می‌کند، حتماً از شرایط مالی خوبی برخودار نیست.»
وی در ادامه افزود:«چون کار من تئاتر است. بنابراین در جهت تئاتر حرکت می‌کنم، ولی معتقدم که ما یک داور خوب برای قضاوت نداریم و یک بازیگر که می‌خواهد حرفه‌ای کار کند باید از یک قضاوت حرفه‌ای هم برخوردار باشد . بازیگر حرفه‌ای باید بتواند برنامه‌ریزی داشته باشد و طبق برنامه‌ای که تدوین و مرتب می‌کند، عمل نماید.»
امیر دلاوری نیز در ادامه این نشست درباره نمایش شوایک گفت:«ارتباط برقرار کردن با مخاطب در یک اثر طنز بسیار قوی‌تر است چون تمام انتقادهایی که شاید نشود در کارهای دیگر ارائه کرد. از طریق طنز می‌توان مطرح کرد.»