بخشی از نمایشنامه ی «بامبی لند» نوشته ی الفریده یلینک

برگردان : علیرضا بهنام


فاتح می شود ، دارد فاتح می شود ،این سپاه طلایی ، ما اندازه واقعیش را نمی توانیم ببینیم ، به نظرم این را از ما عمدا قایم کرده اند ، همین طور دقیقا نمی دانیم که کجاست ، لحظه به لحظه می دانیم کجاست ، پس حالا کجاست ، آنجا توی صحرا ، اگرچه « انجا توی صحرا » وجود ندارد ، این سپاه ، و اگرچه خیلی بزرگ است هنوز خیلی خیلی کوچک است ، اندازه گیری شده و مشخص شده که خیلی کوچک است ، این سپاه ، و نگاه کردن توی چشم هایشان ترسناک است ، همین حالا با شکوه جوشن هایش پا برجاست ، شاید لازم باشد خودم ان را بشمارم ، حتا تلویزیون هم این را از من نخواسته ، چی ، باورم نمی شود ، 1000 چتر باز هم حالا در شمال هستند ، باید به انها اضافه شود ، 100000 تای دیگر در جنوب ، باید به انها اضافه شود ، اما حالا دیگر نمی توانم بشمارم ، آنها می خواهند به حساب بیایند ، اما کی انها را حساب می کند ، به نظرم به آن زیادی هم نیستند ، آن هزار تا اگر انجا بودند بقایای ترک ها نمی توانستند جلویشان را بگیرند ، انگشتری که دیگر نمی تواند طلایی شود ، نه حتا اگر خواسته باشیم جندین روز با پر طاووس نوازشش بدهیم که انها نباید به طرف شمال پیشروی کنند ، لطفا لطفا ، وگرنه اوضاع آنجا هم خراب می شود . حالا در کل به خدا ایمان بیاور ، فقط این کار می تواند الان به تو کمک کند . مسیحی باش چون هر چیزی بیرون از نیکی و مسیحیت فورا بی فایده ارزیابی می شود ، آن وقت ما سربازان خوشرفتار و خوب و به درد بخور از کجا بیاوریم . من نمی دانم . به نظر من زمین زیادی نرم است ، زمین این صحرا بیش از حد نرم است ، و توی اب که ان دو تا دولفین دارند بازی می کنند ، اما نه با همدیگر ، دیگر اصلا نمی توانی ان را ببینی ، زمین ، به خاطر مین ها نمی توانی زمین را ببینی ، این سطح خوب مورد سوء استفاده اش واقع شده ، انها جدایش کرده اند ، این قهرمان ها . لجن . زیر دریایی ها ، لجن ، مین ها ، لجن. کورکورانه فرو رفتن در لجن ان طور که هیچ ماهی هم دلش نمی خواهد ، و مثل یوغی بر گردن الهه دریا کمربندی از مین به طرفمان پرتاب می کند ، و این طور است که غذا به خشکی نمی رسد . چه بد . مردم ساحل منتظرند ، مردم دارند می ترکند ، اگر چه نه با سلامتی ، و از مردم گذشته پادشاه بزرگ این لشگر چند هزار نفری را روانه کرده ، این اعجوبه ی ارتش ها را ، ایل با شکوهش را هدایت می کند ، اه نه ، گله اش را . آنها چوپانی دارند که بهشان می گوید چطور زندگی کنند ، نه مثل حیوانات که تحمل می کنند ، سرتاسر در دست های ضعف و سستی . آدم های صبور ، هنوز خودشان ضعیفند ، هنوز شهرتی ندارند ، هنوز ازمایششان را پس نداده اند ، اما این غنیمتشان از این جنگ خواهد بود ، نگران نباش . انها همین الان پیشبندشان را جلوی باد بالا گرفته اند هم برای حفظ گردن و هم برای شهرت . ایا سدی در کار نیست ، یا مانعی ؟ نه ، آنها غرقش کرده اند که دیگران نتوانند حرکت کنند . ولش کن . بگذار برویم یک جای دیگر ، بگذار دورش بزنیم ، این بخشی از فرهنگ ماست که یک نیروی ویژه محک بخورد ، ارتش ما در جنگ غیر قابل دسترسی است . و نیاز ندارد در دسترس باشد ، این ارتش ، رسانه با ان سفر می کند ، نازبالش نرم ، و عواطف انها می تواند با ما همراه شود ، چرا نشود ، در میدان در حالی که فرزندان شهر را غارت می کنند . چقدر زیادند ، کی هدایتشان می کند ؟ درجه های انها از کدام رییس اطاعت می کند ؟ تنها کسی رهبری می کند که مردم را ازاد می کند تا ان که اهالی بنده هیچ انسانی به حساب نیایند . و ایا رهبرانشان می توانند در برابر این هجوم تاب بیاورند؟ انها می جنگند ، بسیار خوب ، دیگر چکار می توانند بکنند . آنها می جنگند . برای کسانی که پسرانشان حالا در ارتشند ، کلمات من فکر های وحشتناکی ایجاد می کند . مهم نیست. هر جایی ، فقر ادم را به سقوط می کشاند ، لااقل اینجا انها وظیفه ای دارند و از خیابان ها جمع می شوند ، اما ما هم انجا هستیم ، ما انجاییم ، و تصویر می فرستیم ، و به انها گیر می دهیم ، ما تمبر تصویر هایمان هستیم که نتها هدفشان فرستاده شدن است ، به خانه . خانه . ما اخرش هستیم . هیچکس ماهر تر از ما نیست ، به همین دلیل است که تصویر ها را می فرستیم . برای ان که خودمان را نفرستاده باشیم . وسط شن ها . بگذار نیکی خودش را کامل کند ، بگذار ما پیروزمند باشیم ! ما دیواریم ، بله گفتنمان اولین فعالیت روانی است . وقتی بگوییم بله ، آخرالزمان سرانجام اغاز می شود . شلیک می کنیم ، می نوشیم ، و می فرستیم . اخر برای چه باید او بخواهد این شهر را غارت کند؟ ما به او می گوییم ، و ما برایش عکس هایی می فرستیم که این کار را یاد بگیرد ، تا او بفهمد ما به او چه می گوییم .



وقتی موج های اقیانوس ساحل را می شوید ، موجی غیر قابل مقاومت ، ما می رویم ، ما به اجبار جدا می شویم ، بعد ما شسته خواهیم شد ، در این ماسه ، منظورم این است ، و بعد مجبوریم مردانه مقاومت کنیم . اگر نیامده بودیم ، مجبور نبودیم مقاومت کنیم . و در این لحظه همه ی شهر ها باید سقوط کنند . درست است . اینجا را دروغ می گویند . قانون نابود شده است و دیگر احیا نمی شود ، چون ما درباره اش دروغ گفتیم ، و هنوز هم قصدش را داریم . خدایا ، لطفا بیا ، و یک قانون جدید بیاور که ، لااقل ، ما بتوانیم کاری بکنیم ، هرکاری به نام تو ! قانون طرفدار ماست . درست است . این خیلی خوب است .



عیسا ؛ که مانند خداست جهود ها را مسخره می کرد ، به نظرم . این بد است ، و ما تکرارش نمی کنیم . چون عیسا پایین تر از پدر است . او هم ارز پدر نیست ، درست مثل دونالد رامسفلد و جورج دبلیو بوش ، و ریچارد پرل رفته است ، اما او هنوز اینجاست ، او و چند نفر دیگر فکر می کنند عیسا با انهاست ، او ، در همان حالی که دستش را گذاشته روی یک زن زیبا که لباسی پشمی به رنگ سبز تیره پوشیده و می خواهد از او حمایت کند . او فکر می کند عیسا با او است ، او فکر می کند عیسا با همه ی انهاست ، فقط این طور است که احساس رضایت می کند ، و فقط این طور است که آن زن احساس رضایت می کند. فقط عیسا می تواند مثل این مرد از ما حمایت کند ، این رییس جمهور از همسر زیبایش حمایت می کند ، و با هلیکوپتر او را در می برد! با لطافت بالای پله ها . شناور روی اب . اما این موضوع مرا به فکر می اندازد ، آیا واقعا این طور است که عیسا باید پایین تر از پدرش باشد ؟ عیسا حالا بالاتر از پدرش است یا لااقل هم ارز با اوست ، من این را از روی عقل خودم می گویم . پدر همه چیز را بر او فاش نکرده ، اما واقعا ، این تقصیر کیست ؟ ایا او باید این کار را می کرد ، ایا باید به او می گفت ؟ ان وقت عیسا می توانست به او ارجاع بدهد ، شرافتمندانه . تا اینجای کار ، عیسا دبلیو بوش نخواسته است که هم ارز با خدا شناخته شود ، اما دیر یا زود ما متقاعدش می کنیم . او پسر خداست ، اما دیگران هم می توانند همان طور پسر خدا باشند ، یا لااقل می توانند ارزویش را بکنند . جهود ها خیلی عجیب و غریب اند . اما گوش کن ، انها اغلب همین کار را کرده اند ، خیلی ساده این درجه ی فرزندی خدا را به چند نفر اختصاص داده اند . اما انها فقط می توانند یکی باشند ، در سه بدن . رامسفلد ، چنی ، بوش . خب ، اگر از من بپرسید ، می گویم چند نفر دیگر هم هستند و این طوری مذهب نازنینشان خیلی ساده سقوط می کند. ما را با این دفن می کنند . بعد می گویند که معنایش لزومی ندارد این باشد که همه ی انها خدا هستند . پس سومی را از کجا بیاوریم ؟ اخر ما که ورق بازی نمی کنیم ، توی تانک هایمان بر فراز جاده ماسه ای داریم نقشه می خوانیم . اما به هر حال ، پسر در زبان های سامی تعبیری بسیار مبهم و گل وگشاد است ، من این طور شنیده ام ، اما فقط از یک نفر ، خب ، شاید حقیقت نداشته باشد.