اتوبوس اعتراض به نبود امکانات کافی برای روشندلان

جعفر دل دل در درباره این اثر و چگونگی شکل‌گیری آن توضیح داد: «نمایش «اتوبوس در دست تعمیر است» تئاتر مشارکتی است و در یک فضای 4در6 متر در اتوبوس تماشاگران می‌نشینند. اجرایی که در یزد و اصفهان داشتیم با اجرای جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر متفاوت خواهد بود».

او گفت:‌ «بازیگران اثر نابینا و کم‌بینا هستند. زمانی تولید چنین اثری به من پیشنهاد شد که برای جشنواره معلولین آن را آماده کنم، برای من که هم بازیگر هستم، هم نویسنده و گریمور و... کار سختی بود. پیش‌ازاین تجربه‌های زیادی داشتم، اما پذیرفتن کارگردانی این نمایش برایم دشوار بود و نمی‌دانستم می‌توانم به نتیجه دلخواه برسم یا نه؟!».

او توضیح داد: «ابتدا به خاطر رودربایستی باکسی که این درخواست را از من داشت، پذیرفتم که تمرینات را آغاز کنیم. چند جلسه اول کاملاً ناامید بودم که به نتیجه دلخواه برسیم و متن را به گروه دادم و گفتم خودتان تمرین کنید و من هم برخی روزها در کنار شما هستم. بعد از سه جلسه من سرتمرین گروه حاضر شدم و در کمال تعجب دیدم که همه متن‌ها را کنار گذاشته‌اند و نقش‌ها را حفظ هستند! همین‌جا بود که ادامه تمرین را نه به خاطر تعارف بلکه باعلاقه دنبال کردم و تصمیم گرفتم نمایش«اتوبوس در دست تعمیر است» را اجرا کنم».

او درباره مضمون و محتوای نمایش توضیح داد: «اعتراض به عدم مناسب‌سازی محیط برای نابینایان یکی از محوریت‌های اصلی نمایش است. اتفاقی که در این اثر می‌افتد این است که در اتوبوس باز نمی‌شود و همه باید کمک کنند تا بتوانند از اتوبوس خارج شوند. در همین زمان نیم‌نگاهی هم به شرایط زندگی روشندلان می‌شود».

این کارگردان در ادامه درباره تأثیرات اجرای تئاتر بر بازیگران روشندل نمایش «اتوبوس در دست تعمیر است» گفت: «آن‌ها واقعاً بعد از اجرای تئاتر 180 درجه تغییر کردند. من به آن‌ها می‌گفتم به این فکر کنید که بازی در یک نمایش اگر هیچ‌چیزی هم برای شما نداشته باشد، حداقل باعث می‌شود تکلم قوی‌تری داشته باشید. من معتقدم نابینایان و به‌طورکلی کسانی دچار اختلالات یا نارسایی‌هایی هستند، نباید مهجور بمانند. آن‌ها باید بتوانند از حق خود در اجتماع دفاع کنند و حرفشان را بزنند».

او افزود: «حتی خانواده‌ها هم به توانایی آن‌ها پی نبرده بودند و بعد از اجرا، فهمیدیم تئاتر توانسته تأثیر متقابلی داشته باشد. حالا هم افراد روشندل هم‌خانواده‌های آن‌ها به این باور رسیده‌اند که واقعاً نابینایی نقص نیست و فرد می‌تواند باانگیزه به فرصت‌هایی که شاید در نگاه اول دور از ذهن باشد دست یابد».