یادداشت سیاوش تهمورث به مناسبت هفته تئاتر

روز جهانی تئاتر. من . تو. تئاتر

روز ِ جهانی تئاتر. روز ِ آینه بودن در مقابل آن چه انسانیت را شکل می‌دهد. روز ِ آزادگی از هر آن چه تو را از شفاف بودن بَری می‌دارد. روز ِ تعهد به ساختار ِ انسانی. روز ِ گذشت. روز ِ بودن. روز ِ شدن. روز ِ خلاقیت است.
نمی‌دانم زندگی را تئاتر بنامم یا تئاتر را زندگی. یکی را خالقش اوست، دیگر هیچ و آن یکی را خالقش من و تو که در این، در تئاتر نه به رفتن و آمدنت کاری هست نه به بودنت. به شدن‌ها تلاش می‌کند. نه به ساختار ِ عینیتَت کاری هست نه به شکل ظاهری‌ات. به آن چه تو را به شکل انسان نمایش می‌دهد، کنکاش می‌کند.
من‌ را سر و کار دارد. با من ِ، من. با من ِ، تو. که چطور من، تو می‌شوم و تو، من.
من ِ، تو را به تو نشان می‌دهد و توی ِ، من را به من.
تئاتر فقط نشان دادن نیست. تنها نمایش نیست. فقط نشستن و دیدن نیست.
تئاتر حاصل برخورد من ِ، من با من ِ توست.
حاصل"دو" بودن است. تئاتر آن سومی است که با بودن ِ من و تو شکل می‌گیرد.
تئاتر خلق دوباره من و توست. تئاتر شدن‌هاست. تئاتر سرگرمت می‌کند، اما تو را به بازی نمی‌گیرد. تو را فریب نمی‌دهد. تو را به خود باز می‌گرداند. تو را به اندیشه می‌نشاند. تو را منقلب می‌کند تا هستی‌ات را به معنی انسانی‌اش بنشاند.
تئاتر حاصل آن لحظه‌ای است که من، تو شده‌ام و تو خود را در من نظاره می‌کنی.
حال در این روز که بودن و شناختنش را ارج می‌نهیم، باید آرزو کرد که هر شهر و محله و هر کوچه‌ای سالنی داشته باشد تا تئاتری در آن اتفاق بیفتد.
به یقین باید گفت تئاتر می‌تواند جامعه‌ای را به دوش گرفته به قله تعالی برساند.
سیاوش تهمورث
(بازیگر و کارگردان تئاتر)