وقتی اتفاقات این حوزه را مرور می‌کنم، مطمئن می‌شوم که تئاتر از دید مدیران ارشد فرهنگی یک ماجرای فرمایشی، تبلیغاتی و بدون کنش است و هنوز نمی‌دانم این تفکر از کجا نشأت می‌گیرد. گرچه در ظاهر بسیاری تعریف و تمجیدهای قشنگ ارائه می‌دهند، اما در عمل تنها می‌توان نتیجه گرفت که تئاتر را نمی‌خواهند. شاید هم تعریف خاصی از تئاتر دارند که می‌خواهند آن را جایگزین کنند، اما تئاتر دروغ، ریا و تبلیغات صِرف را برنمی‌تابد.

دلسوزی مدیران میانی و عشق افسانه‌ای اهالی تئاتر است که چراغ تئاتر را روشن نگاه داشته است.
"نادر برهانی‌مرندی" نویسنده و کارگردان تئاتر در گفت‌وگو با سایت ایران تئاتر‌ گفت:«من هم مثل همه هنرمندان تئاتر، فضا را خوشایند نمی‌بینم؛ هر چند این ناخوشایندی به مدیران میانی تئاتر ربط ندارد. دلسوزترین و مبتکرترین مدیران نیز از پس"نخواستنِ" مدیران ارشد برنمی‌آیند.»
وی ادامه داد:«وقتی اتفاقات این حوزه را مرور می‌کنم، مطمئن می‌شوم که تئاتر از دید مدیران ارشد فرهنگی یک ماجرای فرمایشی، تبلیغاتی و بدون کنش است و هنوز نمی‌دانم این تفکر از کجا نشأت می‌گیرد. گرچه در ظاهر بسیاری تعریف و تمجیدهای قشنگ ارائه می‌دهند، اما در عمل تنها می‌توان نتیجه گرفت که تئاتر را نمی‌خواهند. شاید هم تعریف خاصی از تئاتر دارند که می‌خواهند آن را جایگزین کنند، اما تئاتر دروغ، ریا و تبلیغات صِرف را برنمی‌تابد.»
این کارگردان تئاتر تصریح کرد:«گاه ابتکار مدیران میانی تئاتر برای رفع بحران، شوق و ذوقی در فضای تئاتر ایجاد می‌کند، اما ازآن جا که تئاتر ما بدون برنامه‌ریزی کلان پیش می‌رود، اتفاقات چندان امیدوار کننده نیستند. این ابتکار عمل‌ها نیز دوسو دارد؛ گاه جواب می‌دهد و گاه خیر و عموماً به دلیل بزرگ بودن بحران‌ها جوابی که باید، دریافت نمی‌شود.»
وی با تأکید بر این که اگر چراغ تئاتر با همه دشواری‌ها ‌‌به دلیل دلسوزی مدیران میانی آن و عشق افسانه‌ای هنرمندان هنوز روشن است، گفت:«متأسفانه در طول دوره‌های مختلف مدیر میانی همواره بازنده بوده؛ چون مدیریت تئاتر کشور، یک مدیریت بحران محض است و برای مدیر دلسوز، سرانجامی جز تنهایی مطلق در انبوه مشکلات به بار نمی‌آورد.»

‌