مگر آدم از دیدن یه تئاتر خوب چی می‌خواد؟!

من که به هیچ وجه فقط دنبال دکوراسیون عجیب و غریب و فضای پست مدرن، بازیهای اگزجره تئاتری، دیالوگهای فاخر و دهان پُرکن، گریم و لباسهای چشمگیر نیستم. حکما از بازی های آبگوشتی و تیکههای یخ و شُل و ول بازی کردنهایی که به تازگی مدُ شده اند هم خوشم نمیاد، و البته الکی صحنه رو شلوغ کردن و بیخودی همه چیزو بهم زدن.

 

اما  اگر«نویسنده مُرده است» رو ببینید، متوجه می شوید که چقدر ساده میشه یه نمایشو با یه سرعت متوسط شروع کرد، رفت رفت رفت و یهو به اوج رسید و توی اوج موند.

تقریبا میتونم بگم تابحال نمایشی اینطوری ندیده بودم و تا به حال نمایشی اینطوری منو به بازی نگرفته بود. بازیها فوق العاده، متن بسیار تمیز و شسته رفته و جذابیت داستان و نوع اجرا در نوع خودش بی نظیر بود.

 یه بعدازظهر تئاتری کاملا نفسگیر و تعمق برانگیز و درعین حال مفرح و خلاق و خلاصه یه مسترکلاس بازیگری وطنی داشته باشین، سه اجرای پایانی نمایش «نویسنده مرده است» رو از دست ندید. کار خوب دوست عزیزم آرش عباسی.

با بازی آرش عباسی و لادن مستوفی، ساعت هفت تالار حافظ

و به امید روزی که بگیم : نویسنده زنده است.