برای من، اجرا در یک کشور عرب‌نشین اولین بار بود که اتفاق می‌افتاد. تجربه و شناخت خاصی از بازخورد اجرای تئاتر در آن کشورها نداشتم، به علاوه شنیده بودم که مردم دبی از کار جدی که به تمرکز خاص نیاز دارد، استقبال نمی‌کنند. این برایم نگران کننده بود؛ اما استقبال گسترده‌ای از این نمایش شد.
برای من، اجرا در یک کشور عرب‌نشین اولین بار بود که اتفاق می‌افتاد. تجربه و شناخت خاصی از بازخورد اجرای تئاتر در آن کشورها نداشتم، به علاوه شنیده بودم که مردم دبی از کار جدی که به تمرکز خاص نیاز دارد، استقبال نمی‌کنند. این برایم نگران کننده بود؛ اما استقبال گسترده‌ای از این نمایش شد.
استقبال از نمایش"لیلی و مجنون" در دبی نه تنها برای ما بلکه برای برنامه‌ریزان و حمایت‌کننده مالی‌مان هم شگفت‌انگیز بود.
"پری صابری" در بازگشت از دبی و ابوظبی با بیان این مطلب به سایت ایران تئاتر گفت:«برای من، اجرا در یک کشور عرب‌نشین اولین بار بود که اتفاق می‌افتاد. تجربه و شناخت خاصی از بازخورد اجرای تئاتر در آن کشورها نداشتم، به علاوه شنیده بودم که مردم دبی از کار جدی که به تمرکز خاص نیاز دارد، استقبال نمی‌کنند. این برایم نگران کننده بود؛ اما استقبال گسترده‌ای از این نمایش شد.»
وی تماشاگران حاضر در سالن را با ملیت‌های گوناگون توصیف کرده و افزود:«در یک سالن شبیه تالار وحدت که 600 نفر ظرفیت داشت، تعدادی از ایرانیان مقیم دبی، وزیر فرهنگ و تعدادی از شخصیت‌ها و مردم دبی و حتی افرادی از کشورهای دیگر حضور داشتند. برخی که با من صحبت می‌کردند، می‌گفتند که گرچه کلمات را نمی‌فهمیم، اما احساسات را درک می‌کنیم و حتی در لحظاتی با آن گریه می‌کردیم. اغلب هم موسیقی، بازی و اجرا را بسیار دوست داشتند.»
این کارگردان تئاتر تجربه اجرا در کشورهای حاشیه خلیج فارس را گرانبها عنوان کرد و گفت:«پیش از سفر اسپانسرها می‌گفتند که چون مردم عادت ندارند یک کار متمرکز ببینند و حتی برای جواب دادن به موبایل‌های‌شان بلند می‌شوند و از سالن بیرون می‌روند، برای کار آنتراکت بگذار و یا آن را کوتاه کن. من هیچ کدام را نپذیرفتم و گفتم باید کار به همین شکل اجرا شود. پس از اجرا همان افراد می‌گفتند که یک قدم تاریخی برداشتید.»
وی اجرا در ابوظبی را به دلیل حرکت‌های فرهنگی دولت آن متفاوت دانست و افزود:«دولتمردان این کشور فهمیده‌اند که فرهنگ هم باید پابه‌پای توسعه اقتصادی پیش برود، بر این اساس بیشتر کارها به صورت رایگان و دعوتی برنامه‌ریزی می‌شوند تا فرهنگ مردم کشورشان را بالا ببرند.»
صابری یکی از ویژگی‌های این سفر را حضور زنان عرب در عرصه‌های مختلف فرهنگی عنوان کرد و افزود:«به رغم تصویری که از کشورهای عربی ارائه می‌شود و زن‌ها را خارج از فعالیت‌های اجتماعی نشان می‌دهند، باید بگویم که اتفاقاً همه برنامه‌ریزان، مسئولان و حتی خبرنگارانی که با من مصاحبه می‌کردند، زن بودند. زن‌ها در ممالک عربی کاملاً فعالیت دارند و حتی پست‌های مهمی در تلویزیون، رادیو، تالارهای نمایشی و... را به خود اختصاص داده‌اند.»
وی با اشاره به این که در هر سفر نگران استقبال و بازتاب کارش است، گفت:«چون پرچم ایران را در دست دارم، نمی‌خواهم هرگز سر این پرچم پایین باشد. می‌خواهم با افتخار راجع به ایران، فرهنگ و ملت ایران صحبت شود. عقیده دارم تصویر فرهنگی ایران از طریق آثار نمایشی در خارج از کشور منتشر و دیده می‌شود. این هدف من است و آن را پی می‌گیرم.»
این درام‌نویس در خصوص احتمال انجام سفرهای دیگر به کشورهای حاشیه خلیج فارس گفت:«مسئول اجرای ما در ابوظبی ابراز امیدواری می‌کرد که این اجرا قدمی برای اجرای پروژه‌های بزرگ‌تر باشد. از این گذشته پیشنهادهایی از بحرین و قطر داشتیم که البته هنوز قطعی نیستند.»