نغمه ثمینی: تئاتر کشور توانایی پذیرش این تعداد نیروهای تازه نفس را ندارد

ایسنا: جریان تئاتر دانشجویی درست مثل پلی میان تئاتری که در دانشگاه اتفاق می‌افتد و جریان عام‌تر آن در مجموعه تئاتر حرفه‌ای و تجربی کشوراست.

نغمه ثمینی، با بیان این مطلب گفت: دوران دانشجویی یک زمان کاملا محدودی است پس دانشجوی تئاتر همواره نمی‌تواند یک دانشجو باقی بماند و به محض سرآمدن دوران تحصیلش باید وارد جریان کار حرفه ای ومستمر شود، پس نمی‌توان تصور کرد که این جریان همواره وجود دارد.

وی ادامه داد: جریان تئاتر دانشجویی با آمدن و رفتن دانشجویان مختلف تغییر می‌کند ولی همواره باید این جریان مستمر باشد هر چند که آدم‌های آن هیچگاه ثابت نیستند.

ثمینی با تاکید بر وجود رابطی که میان تئاتر دانشگاهی و تئاتر حرفه‌ای وجود دارد، افزود: تئاتری که در دانشگاه با مخاطبان محدود وشکل آموزشی اتفاق می‌افتد، بعدها باید راه خود را به سمت مخاطب گسترده تر بازکند و وارد حیطه عام هنری شود ولی مشکل اساسی ما در تئاتر موضوع عرصه و تقاضا است.

وی ادامه داد: مجموعه تئاترشهر به عنوان بهترین مرکز تئاتری در کل ایران فعال است، سپس تمام گروه‌هایی که می‌خواهند به نوعی دیده و یا شناخته شوند، مجبورند تا به هر شکلی وارد این مجموعه شوند، از طرفی مادر همین تئاتر شهر با سالن‌های محدود، تماشاگران محدود و لیست نوبت‌های طولانی مواجه هستیم.

وی اضافه کرد: حتی آدم‌هایی که در شرایط حاضر به صورت بالفعل در تئاتر مشغول هستند،‌ مدت زمان محدودی برای اجرا دارند، یعنی هر گروه بعد از چند نوبت اجرا، حتی اگر مخاطبان زیادی هم داشته باشد، مجبور به خداحافظی است زیرا که گروه‌های زیاد دیگری هم در لیست اجرا هستند از طرفی در چنین شرایطی، با گروه‌های دانشجویی هم مواجه می شویم که قرار است به صورت بالقوه به این جریان حرفه‌ای پیوند بخورند.

ثمینی در ادامه به ایسنا گفت: جریان تئاتری کشور توانایی پذیرش این تعداد نیروهای تازه نفس را ندارد،‌ پس ناخودآگاه گروه‌های دانشجویی با بیشترین میزان خلاقیت، تنها در شرایطی دیده می‌شوند که در دانشگاه‌ها مشغول تحصیل هستند و مجرای اصلی تئاتر حرفه‌ای برای این آدم‌های تازه نفس بسته است.

این نمایش‌نامه نویس، خاطرنشان کرد: در چنین شرایطی ما از آدم‌های قدیمی‌تر هم نمی توانیم انتظار داشته باشیم که بعد از چند سال فعالیت این مجموعه راترک کنند چون طبیعی است که آنها هم این کار را حق خود می‌دانند. پس ما باز هم با یک سیستم ناقص مواجه هستیم و جریان‌های دانشجویی هم به جای اینکه پر بار باشند راهی برای ورود به این سمت ندارند و در عین حال هم بیشتر از پنج سال نمی‌توانند دانشجویانی بمانند پس ناخودآگاه یک تورم در این سمت دیده می‌شود و تنها در شرایط سختی بعضی از افراد با یک قطره چکان وارد این سیستم می‌شوند.