وی هر جشنواره را تجربه‌ای برای برگزاری جشنواره بعدی عنوان کرد و افزود:«هنرمندان به هر نحو که شده در مسیر جشنواره‌ها خود را تصحیح می‌کنند، اما به نظر می‌رسد مسئولان برگزاری جشنواره‌ها کمتر بر مبنای تجربه‌های گذشته اقدام می‌کنند.

حسن باستانی گفت:«هدف جشنواره آئینی ـ سنتی تولید متن و اجراست و هر وقفه‌ای در روند برگزاری جشنواره موجب بروز وقفه در روند خلق اثر هنری می‌شود.»
‌این نویسنده و کارگردان تئاتر به سایت ایران تئاتر گفت:«وقفه در برگزاری چنین جشنواره‌هایی باعث می‌شود نویسنده کمتر بنویسد و هنرمند بلاتکلیف بماند. معتقدم اگر توانایی برگزاری سالانه جشنواره‌ها وجود ندارند می‌توان آن‌ها را به صورت دو یا سه سالانه برگزار کرد. در این شرایط روند تولید با وقفه روبه‌رو نمی‌شود.»
وی هر جشنواره را تجربه‌ای برای برگزاری جشنواره بعدی عنوان کرد و افزود:«هنرمندان به هر نحو که شده در مسیر جشنواره‌ها خود را تصحیح می‌کنند، اما به نظر می‌رسد مسئولان برگزاری جشنواره‌ها کمتر بر مبنای تجربه‌های گذشته اقدام می‌کنند. به همین دلیل جشنواره‌ها نتیجه مطلوبی نمی‌دهند و مدام دیده می‌شود که به دلیل کمبود وقت، فرصت تعمق، فکر و دقت از دست می‌رود.»
وی ارائه تعریف مشخص و واضح از نمایش‌های آئینی ـ سنتی را یکی از ضروریات این جشنواره عنوان کرد و گفت:«وقتی تعریف مشخصی ارائه نمی‌شود، ژانرهای دیگر هم در جشنواره حضور پیدا می‌کنند و یا به دم دستی‌ترین ژانرهای نمایش سنتی پرداخته می‌شود.»
این درام‌نویس تأکید کرد:«هنرمند باید خلاقیت و نوآوری خود را در این عرصه نشان دهد و به تکرار خود در تجربیات گذشتگان نپردازد. برای مثال تعزیه امروز با 100 سال قبل تفاوتی ندارد فقط یک میکروفن به دست تعزیه خوان داده شده است. پس ما در بخش ابداع و خلاقیت چه کرده‌ایم؟ معتقدم مدرنیته از دل سنت بیرون می‌آید و ما که در غنای کامل فرهنگی هستیم می‌بایست در زیر لوای همه انواع نمایش‌های سنتی، کار جدیدی ارائه داده و حرکت رو به جلو داشته باشیم. چه ایرادی دارد که ساختار شکنی کنیم وقتی با کارکرد نمایش‌های سنتی می‌توان حرف‌های امروز را زد؟»
وی درباره رشد جشنواره‌های آئینی ـ سنتی پیشنهاد داد:«در انتخاب آثار و نوع نگاه، باید نسبت به فرهنگ و سنت بیشتر تعمق کرد و علاوه بر آن از نگاه تکراری به قصه‌های تکراری بپرهیزیم. برای مثال می‌توان به شاهنامه با دیدگاه و نگاه امروزی پرداخت.»