بازیگر هر روز می تواند با پیشنهاد جدیدی روی صحنه بیاید

وی فارغ التحصیل لیسانس رشته تئاتر است، در سال ۱۳۷۳ پس از ورود به دانشکده تئاتر فعالیت خود را با بازی در تئاترهای دانشجویی آغاز کرد و اولین کار حرفه‌ای خود را در جلوی دوربین را با سریال کهنه سوار در سال ۱۳۷۵ به کارگردانی اکبر خواجویی شروع کرد .بازی درخواب لیلا ، شام آخر ۱۳۸۶،فرجام ۱۳۹۲،گنجشکک اشی‌ مشی  ۱۳۹۲،فرزند افیون ۱۳۸۵،جایی برای بودن ۱۳۹۰،گلهای خیابانی ۱۳۸۹،پیش خواهد آمد ۱۳۸۹،تلویزیونی سه ماهی  ۱۳۹1،آشوب ۱۳92،دیگری ۱۳۹۶،فرات ۱۳۸۹،پرده نشین  ۱۳۹۳،داوران 3۱۳۹،مدینه ۱۳۹۲،شاید برای شما هم اتفاق بیفتد ۱۳۹۱و آخرین غزل از جمله کارهای مهم کارنامه کاریش هستند. نمایش نمی تونیم راجع بهش حرف بزنیم یک اثر تجربه گرا و متفکراز گروه تئاتری تجربه گرای سوراخ توی دیوار با نمایش هایی مثل رولور وصدای آهسته برف است و با معرفی یک خانواده عجیب شروع می شود. خانواده ای که سر میز به ظاهر دلپذیر شام نشسته اند. ماکارونی و سالاد را می خورند اما خبری از بشقاب نیست. گویی از تمدن و انسانیت فقط ظواهرش را دارند.پدر خانواده شخصیت خاصی دارد پدری که آشکارا نماد قدرتمند توتالیته است که هر چه را که می خواهد در جامعه به دست می آورد و در خانه هم دیکتاتوری برقرار می کند. مادر خانواده کاری جز اشک ریختن، وکار با آبمیوه گیری اش را انجام نمی دهد، پسر بزرگ خانواده اهرم قدرت و فشار و پسر کوچک خانواده، از فرط سرکوب شدن، با ترس و لرز صحبت می کند.دختر کوچک خانواده به خاطر سنش همواره تحقیر می شود و پسر یاغی خانواده تنها کسی که صندلی اش با دیگر برادران و خواهرانش متفاوت است جرات حرف زدن و اعتراض کردن به این سیستم بسته را دارد. مهرنازدختر بزرگ خانواده اما در صحنه حاضر است ولی خانه را ترک کرده است و تنها وقتی به زبان می آید که دیگر مطمئن شده ایم امیدی به اصلاح این خانواده نیست..در خلاصه داستان نمایش نمی تونیم راجع بهش حرف بزنیم آمده : خانواده‌‌ای سر میز شام تلاش می‌کنند تا راجع به خودکشی مهرناز حرف نزنند. آن‌ها گرسنه‌ی دانستن درباره‌ی دردهایی که به او رفته است هستند. نمایشی درباره‌ی درد؛ درباره ی درد مشترکی که نمی توان راجع به آن حرف زد . این نمایش نوشته پیام سعیدی به کارگردانی جابر رمضانی، و با دراماتورژی محمد چرمشیر ساعت ۲۱ در سالن سمندریان تماشاخانه ایرانشهر هرشب به‌مدت ۶۰ دقیقه روی صحنه می‌رود . بازیگران این نمایش عبارتند از: شیوا ابراهیمی، علی باقری، آتیلا پسیانی، اصغر پیران، نگار جواهریان، ایمان صیاد برهانی، نیکامهر غفاریان و مریم نورمحمدی . همچنین دیگر عوامل اصلی این نمایش را طراح صحنه: مرتضا فربد، طراح لباس: نگار نعمتی، طراح نور: صبا کسمایی، طراح گریم: ماریا حاجیها، طراح پوستر: علی باقری، عکاس: احسان نقابت، مدیر روابط‌عمومی و مشاور رسانه‌ای: عسل عباسیان و تبلیغات مجازی: امیر قالیچی ، تهیه‌کننده نمی‌تونیم راجع‌ بهش حرف‌بزنیم گروه تئاتر سوراخ تو دیوار است. با شیوا ابراهیمی در باره بازیش در نمایش و ویژگی های نقش مادر گفت وگویی انجام داده ایم.

 

 آیا بازی در نمایش نمی تونیم راجع بهش حرف بزنیم را به خاطر متن متفاوت آن و یا جسارت و توانایی جابر رمضانی به عنوان یک کارگردان جوان انتخاب کردید؟

کارهای گذشته جابر رمضانی را دیده بودم و به سبک و نوع نگاهش در تئاتر علاقه داشتم . سلیقه من در تئاتر به سمت ناتورالیسم و رئالیسم  صرف نیست . گاهی مواقع کارهای خوبی در این دو حوزه به من پیشنهاد می شود و بازیشان می کنم. اما به کارهایی علاقه بیشتری دارم که برای مخاطب تفکر برانگیز است و همه چیز را لقمه نمی کند که راحت در دهان تماشاگر قرار بگیرد . نمایش هایی از جنس نمی تونیم راجع بهش حرف بزنیم تفکر برانگیز است و در این نمایش فید بک های ارزشمندی از مخاطب دیدم .

 

آیا معتقد هستید که تماشاگران عادی حرف و مضمون نمایش را درک کرده بودند؟

خیلی ها در صفحات اجتماعی نوشته بودند بعد از خاتمه نمایش موقع بیرون آمدن از سالن عصبانی بودند ، اما بعد از گذشت چند روز از دیدن نمایش ذهن و فکرشان با آن درگیر شده است و با فکر کردن به نمایش به مسائل جدیدی را متوجه شده اند و این دستاورد مهمی برای یک نمایش است و عین رسالت واقعی هنر است . ساختار نمایش به گونه ای است که هر فرد استباط و درک خودش را دارد و مطرحش می کند .

 

نقش هایی مثل همین مادر نمایش نمی تونیم راجع بهش حرف بزنیم که ایستا و ساکن هستند بازیشان چه ویژگی هایی دارد؟

کار همه بازیگران سخت است . کلا فضای نمایش ایستا است و بازیگر حرکتی در صحنه ندارد و تا به حال برای بازی در نمایشی این حد انرژی را صرف نکرده بودم.بازیگر موقعی که در صحنه حرکت می کند خیالش راحت است که با بدن و حرکاتشان می توانند چیزهایی زیادی را در حین بازی به مخاطب منتقل کنند . اما در اینجا به این فکر هستم که با وجود ساکن بودنم چگونه می توانم به شکل موثری حس هایم را منتقل کنم .

 

آیا این نکته را قبول دارید نمایش هایی از جنس نمی تونیم راجع بهش حرف بزنیم ، بر خلاف اغلب نمایش ها بیشتر کار فضا و فرم است و بازیگر در خدمت به وجود آمدن فضای مورد نیاز کارگردان است؟

چون حرکت نداریم بازیگر باید در نمایش خیلی حواسش به ممیک و حالات چهره اش باشد و یک فضای دستجمعی در مورد ارائه بازی درست مطرح است و اگر یک بازیگر در این مشارکت جمعی انفرادی عمل کند و بازی دیگری ارائه کند . فضای نمایش بر هم می ریزد و ارائه بازی درست خیلی به تمرکزدرونی نیاز است . هرشب بعد از خاتمه اجرا جابر رمضانی با پیشنهادات جدید وارد رختکن می شود و این پیشنهادات را با تمرین نمی کند .

 

بازیگران باید بر اساس ایده جدید مطرح شده باید در بازیشان تغییراتی بدهند؟

 ایده اش را مطرح می کند و اجرایش را بر عهده بازیگر است وچن با فضای کلی نمایش آشنا هستیم .بابت چنین خواسته ای مشکلی نداریم و انجامش می دهیم .

 

این رویه نشان از اعتماد کامل کارگردان به توانایی های بازیگرانش است؟

 همینطور است و در طول دوران مدت تمرینات فضای کار برای همه بازیگران جا افتاده است .

 

در این پروسه کاری آیا بازیگران هم می توانند پیشنهادی در باره اضافه شدن مسئله ای به بازیشان در شب های بعدی اجرا بدهند؟

بازیگران هم می توانند پیشنهاد ارائه کنند و با هماهنگی کارگردان بازیشان را ارائه می کنند و ممکن است ابزاری جدیدی هم اضافه شود.

 

اگر همه بازیگران بخواهند چنین کاری را انجام بدهند. در کلیت فضای نمایش تداخلی به وجود نمی آید؟

نه، بازیگران هر روزی یک ساعتی که قبل از اجرا برای حرف زدن وقت دارند مسائلشان را مطرح می کنند و همه از آن مطلع می شوند .

 

این مسئله که فاصله بازیگران با ردیف اول تماشاگران کمتر از ده سانت است . شما را درحین بازی دچار استرسی نمی کند؟

خیلی جذاب است. روزهای اول تمرین که متوجه چنین وضعیتی شدم . نگرانی هایی داشتم و فکر می کردم با این فاصله نزدیک حس و حال بایم چگونه می شود و در عمل خیلی لذت بخش و خوب بود .

 

نوع حرف زدن هر شخصیتی در نمایش متفاوت است. برای نوع حرف زدن مادر چه ویژگی هایی مد نظر داشتید؟

هر شخصیتی با توجه به جنس تفکر و کاراکترش متفاوت از دیگری حرف می زند. برای ایفای ماجان با یک کانسپ کلی کارم را شروع کردم . مادری که تحت سیطره و تاثیر شوهرش است.

 

آیا ماجان تزلزل شخصیتی دارد؟

بله، ماجان در ضمن نگران بچه هایش و فرزند گم شده اش هم هست و در نوع حرف زدنش این مسائل تاثیر دارد. در اولین نمای معرف از ماجان توسط دیلماج متوجه می شویم او از فرط گریستن رمق و نایی برای حرف زدن ندارد و مقطع و بریده بریده حرف می زند.

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی