اول حرف کارگردان را گوش می کنم و بعد ...

امینی در سه دهه  دوران فعالیت بازیگریش توانسته نقش های کلاسیک ، حماسی دشوار و چند لایه ای در نمایش هایی مثل  سقراط ،کوروش،دن کیشوت ، ادیسه ، کالون وقیام کاستلون و ... را بازی کند. او در کار آخرش در نمایش"هامان کشان" به خوبی ابعاد شخصیتی یک شاه متزلزل و از هم گسیخته را اجرا کرد.درخلاصه داستان این نمایش آمده : یک روزِ یک‌شنبه آقا و خانم تپان تصمیم می‌گیرند پیک‌نیکی را در کنارِ فرزندشان (زاپو) در میدانِ جنگ بگذرانند. آن‌ها به‌سختی و مشقت خود را به نقطه مذکور می‌رسانند و وسایل پیک‌نیک را پهن کرده و لحظات شیرینی را با بازگویی خاطرات خودشان با تنها فرزندشان رقم می‌زنند، اما سر و کله‌ یک سرباز دشمن پیدا شده و آن‌ها او را اسیر می‌کنند. در جریان نمایش همگی متوجه می‌شوند که همه دشمنی‌ها صرفاً بر اساس خواسته و فرمان فرماندهان جنگ‌طلب ایجاد شده است. نماش "پیک‌نیک در میدان جنگ" اثر فرناندو آرابال با ترجمه داریوش مؤدبیان و کارگردانی زری اماد آذرماه ساعت ۱۹ در سالن استاد جوانمرد خانه تئاتر ایران  روی صحنه می‌رود. ببا کامبیز امینی در باره بازیش در این اثر نمایشی گفت وگویی انجام داده ایم.

در کارنامه بازیگری شما هم نقش های رئالیستی و هم نقش های تاریخی از قبیل ریچارد وهم نقش های کمدی مثل نمایش صبح به خیر وهمین نمایش پیک نیک در میدان جنگ دیده می شود. چقدر به تنوع نقشی اعتقاد دارید؟

 نکته تعیین کننده ای که برای انتخاب یک نمایش برای بازی کردن برایم وجود دارد تیم سازنده آن است و بعد سایر مسائل اهمیت پیدا می کند . برای من بازی درقالب نقش های تاریخی  لذت بخش و جذاب است و به من این امکان را می دهند که بیشتر از خودم دور شوم.نقش ها تاریخی و حماسی بازیش کار بسیار دشواری است  مواقعی که بازیشان می کنید تمام شب و روزتان را دربرمی گیرد . شاید برای من لذت ایفای نقش های سخت بیشتر باشد. زیرا برای ایفایش باید مراحل  زیادی را طی کنم. نقش های رئال و کمدی هم جذابیت های خاص خودشان را دارند.

 در چند کار اخیرتان ؛پیک نیک در میدان جنگ با زری اماد ،ریچارد با حمید رضا نعیمی ، صبح به خیر با سیروس همتی ، پری با امیر غفارمنش ، هامان کشان با علیرضا مهران  با کارگردان هایی کار کرده اید که بیشتر به عنوان بازیگر شناخته می شوند. کار با این جنس کارگردان ها چه ویژگی های دارد؟

اغلب این  کارگردان ها  دوست دارند مثل خودشان بازی کنم . اولش هم حرفشان را گوش می کنم و بعدش در نهایت باید نقش را مال خودم کنم و با جنس بازی من هماهنگ باشد. برای من کار کردن با کارگردان هایی که بازیگر هم هستند یک مقداری سخت تر است.

آیا قبل از حضور در نمایش" پیک نیک در میدان جنگ" با کارهای نوشتاری آرابال آشنایی داشتید؟

این اولین تجربه ام با کارهای آرابال است و به نظرم نویسنده توانایی است و به خوبی طنز را در درون نمایشش به وجود می آورد. موقعیت محوری نمایش پهن کردن بساط پیک نیک در بحبوبه جنگ هم به خودی خود موقعیت بسیار جذابی است و بازی خاص خودش را دارد. البته متن آرابال توسط اماد و حمید نعیمی دراماتورژی شده و نکته مهم در این اقتباس کم شدن دیالوگها و محوری شدن بازی ها در صحنه است و تلاش شده تصویر سازی در اجرا اولویت داشته باشد .

این برجسته شدن بازی بازیگر در چنین ساختاری بهر حال برای بازیگران نمایش هم جذابیت بیشتری دارد؟

 همینطور است و حتم دارم نمایش بتدریج روند کامل شدن را در اجراهای شب های بعدیش به دست می آورد . 

نقش پدر خانواده آقای تپان با توجه به داستان نمایش را یک جورهایی تیپ – شخصیت بازی می کنید. در مورد ارائه بازی با این شیوه با کارگردان چه تعاملاتی داشتید؟

نمایشی که موقعیت های طنز در شرایط فانتری دارد بهترین شیوه بازی کردنش همین تیپ – شخصیت است. تمام بازی های بازیگران هم چنین ویژگی دارد.

تیپ سازی هم شرایط خاص خودش را دارد. آیا کارگردان مابه ازا خاصی برای شیوه بازیتان به شما معرفی کرد؟

نه، من با توجه به تجربیاتم در باره ایفای این نوع نقش ها  اتود زدم و کارگردان آن را تایید کرد  .

در نمایش نقش پسرتان را شهروز دل افکار بازی می کند که جزو بازیگرانی است که به نقش هایش شیرینی و رنگ می دهد . در بازی های دونفرکه در صحنه داشتید این بده و بستان های بازیگری چگونه شکل گرفت؟

دل افکار دیرتر به گروه بازیگری ملحق شد و چون بازیگر با استعداد وتوانایی است سریع خودش را با نقش و فضای نمایش هماهنگ کرد و به طور حتم بازی هر سه بازیگر اصلی روی هم اثر گذار بودند و به شیوه هماهنگ و یکدستی انجام شد .

 از نمایش" نامه پیک نیک در میدان جنگ" اقتباس هایی در تئاتر انجام شده است. آیا این اجراها را دیده بودید که بخواهید مقایسه بین آنها و نمیش خودتان داشته باشید؟

 نه، البته در یک از این اجراها کامبیز دیرباز نقش پسر خانواده را بازی می کرد و طبق شنیده هایم هم بازی دیرباز و هم اجرا کار موفقی بودند.

در نمایش هایی از جنس پیک نیک در میان جنگ آدمها بیشتر کاریکاتوری و فانتزی  نشان داده می شوند .آیا این شیوه نشان دادن باعث می شود هجو و هزل کار پر رنگ تر بشود؟

بهر حال به دلیل ذات مخرب و تلخ جنگ برای اینکه خیلی مسائل جدی و تلخ نشان داده نشود این کار بسیار موثرتر است و آدم ها حالت کاریکاتور گونه ای دارند و نویسنده و کارگردان راحت و مناسب تر می تواند نگاه نقادانه و ضد جنگش را نشان بدهد .بهر حال اینها در بطن جنگ قرار گرفته اند و قربانی محسوب می شوند . اما در آخر نمایش قبل از کشته شدنشان تلاش می کنند در بحبوبه جنگ همان زندکی عادیشان را داشته باشند و به پیک نیک می روند و در این میان اسیری هم از نیروهای دشمن می گیرند که بتدریج انگاری پسر دومشان است.

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی