سیاوش پاکراه در گفت‌وگو با ایران‌تئاتر مطرح کرد
بعد از بازگشایی سالن‌ها قارقار در غار را به صحنه می‌برم
پاکراه بیان کرد: از سال قبل متن قارقار در غار را برای اجرا آماده کرده ام و صحبت هایی برای اجرای آن داشتم. امیدوارم بعد از عادی شدن شرایط و بازگشایی سالن های تئاتر آن را روی صحنه ببرم.
سیاوش پاکراه در گفت‌وگو با ایران‌تئاتر درباره کارهای جدید خود عنوان کرد: از سال قبل متن قارقار در غار را برای اجرا آماده کرده ام و صحبت هایی با مجموعه تئاتر شهر و سالن استاد جوانمرد خانه تئاتر برای اجرای آن داشتم و حالا منتظر هستم ببینیم که شرایط چگونه است و امیدوارم بعد از عادی شدن شرایط و بازگشایی سالن های تئاتر آن را روی صحنه ببرم.
وی درباره مضمون و فضای نمایش قارقار در غار گفت: این اثرم یک جورهایی تلفیقی از فضای نمایش کوررنگی در بحث داستان گویی و نوع آینده نگری و لحظات درون ذهنی در نمایش من محسوب می شود؛ در واقع نمایش بر پایه جریان سیال ذهن است.
وی در باره تمایلش به کامل کردن شرایط استفاده از فرآینده سیال ذهن در اجراهایش گفت: می‌خواهم در همین راستا حرکت کنم و بعد از کار با این شیوه در نمایش من در این اثر تلاش می کنم آن را به فرم جدیدی برسانم. نمایش سه شخصیت دارد و داستان آن در زمان آینده می گذرد. آینده‌ای که آب وجود ندارد و اخبار و کنترل سیاره زمین دست هوش مصنوعی است و تقریبا از آدم ها چیزی باقی نمانده است؛ در یک شب شاهد برخورد هوش مصنوعی با خالقش می شویم.
پاکراه در بخش دیگر سخنانش درباره همکاری خود با خانه هنرمندان در خصوص تولید مجموعه شنیداری سفرنامه اساطیر یونان گفت: برای صفحه خانه هنرمندان این کار را به شیوه پادکست انجام می دهم و تا به حال دو قسمت از آن پخش شده و در حدود شصت قسمت خواهد بود. کارهای فنی و میکس این برنامه را پیام لاریان و همکارانش انجام می دهند. در این برنامه متنی را که آماده کرده ام می خوانم و در سایت خانه هنرمندان قابل دسترس علاقمندان به صورت شنیداری است. طوری این متن‌ها را برای اجرا و خوانش آماده کرده ام که بتوانند به کار فضای داستانی بدهند. همین کار را هم به صورت زنده در صفحه خانه یرما انجام می دهم. از این مجموعه هفته ای دو کار ارائه می شود. پژوهش این کار را در مدت دو سال انجام داده ام و بسیار مورد توجه قرار گرفته است.
پاکراه درباره رویکردش به اجرای نمایش های کم شخصیت گفت: نمایش کوررنگی و من دو شخصیت داشتند و نمایش تریو بدون هارمونی هم سه شخصیت داشت. اما نمایش صور اسرافیل و روشان نمایش های پر شخصیتی بودند. هنگامی که نمایشی را کارگردانی می کنم بیشتر به سراغ متن هایی می روم که حداکثر چهار شخصیت داشته باشد و تلاش می کنم بیشتر تمرکزم روی شخصیت پردازی معطوف باشد. در همه متن هایی که تا به حال نوشته ام و برخی هایشان را روی صحنه اجرا کرده ام و یا دیگر دوستان کارگردانی آن‌ها را بر عهده داشته‌اند؛ به سه واژه کلیدی وفادار بودم؛ عادت، فراموشی و زمان. همواره در زندگی کاری و شخصی‌ام نیز به این سه واژه فکرمی کنم. انسان هایی که عادت می کنند، بعد فراموش می کنند و در هنگام از دست دادن چیزی، آن برایشان مهم می شود.
سیاوش پاکراه نویسنده و کارگردان تجربه گرا و نواندیشی است که تلاش می کند در هر اثرش به دست آوردهای جدیدی دست پیدا کند. او سال قبل نمایش تجربه گرای من را در سالن مولوی روی صحنه برد. در کارنامه کاری پاکراه متن ها و نمایش هایی نظیر تابلو داخلی شب، کا، روزی روزگاری پامنار، آن شب که برف آمد، لامپ، کور رنگی، صور اسرافیل، روشان و تریو بدون هارمونی دیده می‌شود.