پرداختن به خطوط قرمز اجتماعی

متساوی الساقین یک رئالیست اجتماعی است که به واقیعت محتومی اشاره می کند. د رمدرسه دخترانه یک جنین در دستشویی پیدا می شود و تعدادی از دختران یکی از کلاس ها در مظان اتهام قرار می گیرند. در این میان هرکس سعی می کند خود را نجات دهد و از این مخصمه برهاند. نویسند با گره ها و روابط و چالش های بین شخصیت ها هر لحظه یکی را مظنون قلمداد می کند و مخاطبان را به نوعی فریب می دهد که این می تواند یکی از ویژگی های متن به حساب آید؛ اما در نهایت سرایدار زن مدرسه خود را لو می دهد. اما تعلیق همچنان ادامه دارد. باید گفت یک نمایشی که می توانست بازگو کننده مشکلات و معضلات اجتماعی و فردی باشد؛ در انتها به یک نمایش معمایی پلیسی تبدیل می شود.  هر چند که ضرورت دراماتیکی در باز گشایی تعلیقی دیگر در انتهای نمایش احساس نمی گردد. زیرا قصه به پایان رسیده. باید گفت تعلیق و گره ها و چالش های اضافی از انسجام متن و اجرا می کاهد و نمایش را به نوعی با تعدد موضوع و شعار زدگی دچار می کند. این خود موجب می گردد که زمان نمایش طولانی شود و ریتم کند گردد. از سویی دیگر در نیمه های نمایش تماشاگران با اشارات و پیش زمینه هایی که داده شده؛ تقریبا به موضوع پی برده اند و حدس های خود را در خصوص مقصر زده اند.

مسئله شاید بسیار بغرنج تر از ین حرف ها باشد. موضوع تنها سقط یک جنین در مدرسه دخترانه نیست.  پیدا شدن جنین یکی از مواردی است که نمایش مطرح می کند.  علت اصلی می تواند فقر مالی و فرهنگی باشد و ایضا عدم ارتباط و اعتماد نسل حاضر به نسل قبل یعنی پدران و مادران و دلایل پنهان کاری ها وناراستی ها نسبت به خانواده و دوستانشان. این نیز موضوع مهمی است که سر منشا بسیاری از مشکلات و انحرافات نسل حاضر است که البته همه اینها در ارائه یک نمایش معمایی صرف از دست می رود. از سویی سرقت مدرسه توسط پسر سرایدار نیز اضافه و تصنعی به نظر می رسد. چون جنین را یکی از شاگرد ها می بیند. پس به انگیزه دیگری نیاز نیست تا پای حراست به مدرسه باز شود. رابطه یکی از شاگردان که مادرش مدیر مدرسه است نیز باور پذیر از آب در نیامده است. اختلاف او با مادرش خیلی دم دستی پرداخت شده  است.

درهر حال شاهد نمایش روانی بودیم؛ بازی ها تقریبا یکدست و روان و نسبتا قابل قبول از آب در آمده بود و این نشان از تلاش کارگردان و گروه بازیگران است.

به لحاظ اجرایی نیز می توانست شوخی های بین بچه ها و چالش هایی که با یکدیگر دارند کمتر شود تا ریتم تندر گردد؛ زیرا به نوعی تکرار می رسد و در پیشبرد  مقاصد اصلی درام نقش چندانی را ایفا نمی کند. در انتها باید گفت نمایشی در خور را شاهد بودیم که به یکی از مسایل روز که شاید جز خطوط قرمز مسایل اجتماعی باشد می پردازد که این خود قابل تحسین است.