در حال بارگذاری ...
دلنوشته ای در فقدان استاد اکبر عالمی

آقای نور و رنگ به ابدیت پیوست

ایران تئاتر - علی اکبر عبدالعلی زاده :استاد اکبر عالمی جدا از تسلط بر رنگ و نور و عکاسی و امور لابراتواری ، نسلی از علاقمندان را با آگاهی بخشی متخصص سختگیر سینما کرد . او هنر خوب دیدن را آموخت .

 برنامه آن روی سکه به واقع چشم علاقمند مان را به  جادوی سینما باز کرد و در برنامه های دیگرش همواره فیلم دیدن که نه خوب دیدن را به ما آموخت .

 رویه ای پربرکت و موهبتی برای یک استاد ؛ اما این همه ماجرا نیست ؛ او با انرژی سرشارش الهام بخش بود و  دل دریایی اش  رفتاری جستجوگر و آموختنی برای این معلم خستگی ناپذیر پدید آورد . 
با آن حافظه درخشانش در شناخت افراد و وقایع ، آدم را شگفت زده می کرد و بدون هیچ تشریفات و اولویت بندی و ... نسبت به هر رخدادتازه و موثری واکنش نشان می داد و هرگز خواسته ای را بی پاسخ نمی گذاشت.
بزرگوارانه بعد از آشنایی مان در اواخر دهه ۷۰ برای هر مسئولیت تازه رسانه ای و اجرایی راهنمایی ، تشویق و توصیه می کرد به انجام کار کامل و ماندگار .
 وقتی کتاب" ردپای سینما در ۳۵ کشور جهان " را تقدیم کردم خواند و  مثل کودکی ذوق زده از اهمیت کاری که کرده بودیم گفت و گفت... در این وانفسای نادیده گیری این توجه چقدر الهام بخش است.

هنگامی که کتاب "سینما و جهان ایرانی" خواند و مستانه از  اهمیت آنچه در سطر سطر آن رخ داده بود  سخن گفت ...از موضوعات ، ترکیب ، ترتیب و کیفیت مقالات کتاب " انیمیشن و دنیای پیش رو" بسیار تعریف کرد و ... صدالبته با تاکید بر ضرورت رفع معایب و اشکالات بی پروا تذکر می داد .  

بسیط بود و عمیق ،دلش برای محبت و حمایت دریایی بود و نگاهش در آموختن خیر و راستی آفتابی بود . به همه می تابید بدون حب و بغض ؛ مصداق فرهیختگی بود و آینه عشق صادقانه .

 ببینید چطور مرگش بواسطه این ویروس منحوس در مسیر ساخت مستندی دیگر رقم خورد ؛مرگی عاشقانه 
افتخار داشتم در زمان مدیریت روابط عمومی در دفتر موسیقی وزارت ارشاد  قبول زحمت کرد و اجرای اختتامیه هفتمین جشنواره موسیقی نواحی را برعهده گرفت و چه اجرای متفاوت،ماندگار و  پرشوری ...
خوش آن نسلی  که از موفقیت و خدمات دیگران خصوصا در عرصه  فرهنگ و هنر بر سر شوق می آمدند . 
خوشبخت ما که در دورانی زیستیم که استاد اکبر عالمی زیست و خوشبخت تر که با او همنشین شدیم. همنشینی با چنین جواهری  نفس کشیدن در آرزو بود . فکرش را بکنید از کودکی پای تلویزیون شاگردی اش را کردیم و سال ها فرصت داشتیم هم نفس اسطوره باشیم . تا امروز او آموخت و ما نوشیدیم از بحر دانش و انسانیت و اخلاقش... افسوس که سماجت نکردم و بیشتر بهره نبردم . 
این چند سطر شتابزده را در حالی در ساعات اولیه روز برای اندوه فقدان استاد می نویسم که مدت هاست دستم به راحتی به قلم نمی رود ولی مگر می توان به چنین فقدانی بی واکنش ماند ،  استاد عالمی محرک بود ، چراغ بود و آئین چراغ خاموشی نیست ... استاد اکبر عالمی همه روشنایی است .
کوله بارش برای رویارویی با نور در جهانی دیگر پر از نیکی است و خدایش در حریم رحمت خود روزی سرشار دهد انشاالله.




نظرات کاربران