یادداشتی بر نمایش «من» به کارگردانی مصطفی هرآئینی؛ زیست نهاد، خود و فراخود بر صحنه تئاتر ایران تئاتر / منتقد مهمان: نمایشنامه «من» به قلم مصطفی هرآئینی، با رویکردی چندلایه و پیچیده به مقوله هویت، خودآگاهی و تضادهای درونی بشر میپردازد. این نمایش، ...
یادداشتی بر نمایش «مریخیها مامان میخوان» به کارگردانی محمد عبدی جمالی؛ کهنههای همیشه نو احمدرضا حجارزاده: در تولید نمایش کودکونوجوان، علاوه بر جذابیتهای شکل اجرایی و استفاده از ترانه و موسیقی و جلوههای فانتزی، نکته مهم دیگر، پرداختن به مسائل ...
نقدی بر نمایش «مکبث نهیلیسم» اثر نیما گودرزی؛ کمیتزدگی و معاصر نبودن علیرضا نراقی: نگرش کمی به تمهید یا ایدههای به ظهور رساننده خلاقیت هنری، حاصل تهی شدن آن تمهیدِ خلاقه از محتوا و اصالت است. گاه این کمیسازیِ امر کیفیِ ...
یادداشتی بر نمایش «بر زمین میزندش» نمایش با خشونتی شاعرانه تماشاگر را به تجربهای فراواقعی میخواند منتقد مهمان مریم نجاتی: «بر زمین میزندش» تجربهای است که بیش از آنکه داستان بگوید، به حواس، منطق و حتی امنیت بدنی تماشاگر یورش میبرد.علی شمس، با ...
یادداشتی بر نمایش «آماس» به کارگردانی آرش سنجابی «آماس» نماد بدن زخمی انسان معاصر است نمایش «آماس» به کارگردانی آرش سنجابی این روزها در تماشاخانه سنگلج روی صحنه است. آنچه در ادامه میخوانید یادداشتی بر این نمایش است.
یادداشت زهرا محمدی کارگردان نمایش قاب: آشکارشدن پیچیدگی روابط اعضای خانواده با یک قاب عکس زهرا محمدیٰ کارگردان نمایش «قاب» که هماکنون در تالار مولوی روی صحنه است، درباره نمایش خود میگوید: چند ثانیه مکث برای عکس گرفتن و همین موقعیت ساده باعث آشکارشدن ...
یادداشتی بر نمایش «کافه مک اَدم»؛ مرثیهای برای فقدان وفا و مأوا نمایش «کافه مک اَدم» این روزها در مجموعه تئاترشهر روی صحنه است، آنچه میخوانید نقدی بر همین نمایش نوشته محمود استادمحمد و به کارگردانی آرمان شهبازی است.
به بهانه اجرای نمایش «بر زمین میزندش» تئاتر پرفورماتیو؛ روایت جهان ابراهیم ابراهیمی؛ در جهانی موازی آنسوی جهان جن و پریان در کلبهای(اگر بشود نام آن را کلبه گذاشت) موجودی افسانهای را که گاوی را بر زمین زده است میبینم. ...
نگاهی به نمایش «کهته» از هنرمندان جنوب؛ خط خون شکسپیر در خارک ابراهیم پشتکوهی: نمایش «کهته» نوشته عقیل جماعتی و کارگردانی حسین اسدی از جزیره خارک میهمان سالن چهارسوی تئاتر شهر است؛ «کهته» از جزیره ...
نگاهی به نمایش همایون غنیزاده؛ «ددالوس و ایکاروس» در بازگشت: نوسازی یا تکرار؟ علی جعفری فوتمی: بازخوانی آثار پیشین، در تئاتر امروز، امری عادی و حتی گاه لازم تلقی میشود؛ اما تنها زمانی که این بازخوانی با نوسازی، بازآفرینی، و خوانش تازهای ...
یادداشتی بر نمایش «آداب شکار روباه»؛ تمنای ناممکن شاه بودن محمدحسن خدایی: پرداختن به زندگی آقا محمدخان قاجار، این روزها بیش از گذشته در فضای تئاتر کشور نمود یافته است. تو گویی روانشناسی اجتماعی جامعه ایران از طریق احضار تن و ...
نگاهی به نمایش «بر زمین میزندش» ما که پر از ثروت و غفلتیم! امید طاهری: بعد از اجرای درخشان «احتمالات» اینبار علی شمس بر سینه زمان میکوبد و «بر زمین میزندش». نمایشی که حد پرش جسارت در اجرا، توانمندی، ...
نگاهی به نمایش «پلکانی به سوی بهشت»؛ مرگ زنپوشی سازشکار است علیرضا نراقی: مرگ را قاعده ساختن، طرح انداختن صورتی اطمینانبخش از امر تجربهنشدنی است. هیچکس مرگ را نمیآزماید و مرگ کیفیتی است که چون بر میرنده حادث شد او ...
نگاهی به دو نمایشنامه از انتشارات نمایش؛ داستانهایی تلفیقی و خلاقانه از سنت، آیین و روایت مدرن حامد قریب: نمایشنامههای «این روبان سیاه که به قاب دنیاست» نوشته سیدمحمد مساوات و «حکایت دختری که خاتون مغربی را دید» اثر سیروس همتی، از آثار منتشر ...
نگاهی به نمایش «جک نارن»؛ علیه جانفشانی بیوقت یک پتروس نه چندان فداکار محمدحسن خدایی: نمایش عروسکی «جک نارن» در ادامه کار حرفهای قیس یساقی و گروه اجراییاش، میتواند حرکتی روبهجلو محسوب ...
نگاهی به نمایش «نکراسوف»؛ بازی ابزار و تصویر برای خلق شگفتی صحنه شهرام کرمی: ژان پل سارتر (۱۹۰۵-۱۹۸۰ ) فیلسوف و نمایشنامهنویس و رماننویس و منتقد بزرگ فرانسوی از نویسندگان و متفکران بزرگ پیشرو در سده بیستم شناخته میشود. علاوه ...