امید انصاری، کارگردان تئاتر کودک و نوجوان گفت: همیشه با پند و نصیحت مستقیم به‌خصوص در نمایش کودک و نوجوان مشکل داشتم و معتقدم آموزش واقعی باید به شکل نامحسوس و در بستر داستان اتفاق بیفتد.
رضا مهدی‌زاده، طراح صحنه نمایش «بتهوون» که در فضای باز باغ کتاب روی صحنه است، معتقد است: به جای نگاه به طراحی صحنه به عنوان یک هزینه اضافی، باید به عنوان «بازیگر خاموش»، ضروری و موثر در روایت داستان و سرنوشت اجرا شناخته شود.
مجید قناد تهیه‌کننده نمایش «مریخی‌ها مامان می‌خوان» معتقد است وجود فقط دو سالن تخصصی در تهران برای کودکان خیلی کم است.
داوود بنی‌اردلان کارگردان نمایش «نیمه تاریک ماه» می‌گوید بعد از شش سال دوباره به صحنه برگشتم و احساس می‌کنم اجرای تئاتر به یک نوع سلوک تبدیل شده است، مسیری که انسان را صبورتر و پخته‌تر می‌کند.
محمد عبدی جمالی، کارگردان «مریخی‌ها مامان می‌خوان» می‌گوید: نمایش«سفر به آینده» درباره خانواده، «اپلیکیشن بابایاب» درباره پدر و نمایش سوم‌ام به نام «مریخی‌ها مامان می‌خوان» درباره عشق به مادر است.
علی پیمان، کارگردان «ریگ چاه» نمایشش را برگرفته از داستانی واقعی در میرجاوه می‌داند که وقتی همرزمانش همگی کشته می‌شوند، یک‌تنه در از پاسگاه حفاظت می‌کند.
آروین شاه‌حسینی، کارگردان تئاتر، نمایش «کلوزآپ» را حاصل تجربه‌ای طولانی، شخصی و پرچالش می‌داند؛ نمایشی ۱۵۵ دقیقه‌ای که بدون موسیقی، طراحی دکور و نورپردازی ویژه، تنها بر حضور یک کاراکتر روی صحنه استوار است.
حسن دادشکر، کارگردان و پیشکسوت تئاتر کودک و نوجوان معتقد است وظیفه «تئاتر» فرهنگ‌سازی است و برای به‌دست آوردن گیشه نباید به کار بازاری تن داد.
فرهاد قائمیان، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون و خادم حرم رضوی، در گفت‌وگویی از تجربه مدیریت جشنواره امام رضا(ع)، ضرورت تولید آثار ماندگار رضوی و ظرفیت‌های نمایشی مناظرات امام هشتم برای ارتباط با مخاطب امروز سخن گفت.
امید طاهری نویسنده نمایشنامه «هیپوکامپوس» که از ۵ شهریورماه به صحنه می‌رود، معتقد است این نمایش یک کمدی فلسفی از جهان آشفته و از مدار خارج شده‌ی انسان امروز را نشان می‌دهد