بررسی مهمترین ویژگیهای جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در گفتوگو ایران تئاتر با دبیر این رویداد؛
جشنواره امسال باشکوهتر از سال گذشته برگزار میشود
جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در بیست و پنجمین ایستگاه خود شرایط ویژهای را تجربه میکند. سالی که شاید بخشهای جنبی آن بهنوعی بر بخش اصلی سایه بیندازد. با مریم کاظمی دبیر بیست و پنجمین جشنواره بینالمللی تئاتر کودک و نوجوان درباره ویژگیهای این دوره از جشنواره گفت
صدسالگی تئاتر کودک و نوجوان، 40 سالگی انقلاب اسلامی، 25 سالگی جشنواره و انتخاب همدان بهعنوان پایتخت گردشگری آسیا در سال 2018 ازجمله ویژگیهای تقویمی این دوره از جشنواره است.مهمترین رویدادهای جشنواره امسال، سهم نهادهای مختلف در همدان برای هرچه باشکوهتر برگزار شدن این رویداد فرهنگی، توضیحاتی درباره پایش سلامت و جشن صدسالگی، تعامل میان جشنواره و بنیاد نمایش کودک و نوجوان، ویژگیهای تولید نمایش برای دو بخش خردسال و خیابانی ازجمله موضوعاتی است که با مریم کاظمی بهعنوان دبیر جشنواره به آنها پرداختیم.
امسال چه اتفاقات خوبی در جشنواره میافتد؟
امسال بیستوپنجمین سالی است که جشنواره برگزار میشود. ممکن است به لحاظ قدمت مثلاً سی یا سیودو سال طول کشیده باشد اما با احتساب وقفههای ایجادشده به بیستوپنجسالگی برگزاری رسیده است. جشنواره از دورهی هفدهم در همدان برگزارشده است و با امسال هشت سال است که در همدان برگزار میشود. گذشت ربع قرن از سن این جشنواره بسیار اهمیت دارد و آن را گرامی میداریم. همهی تلاش ما بر این است که امسال این مراسم شادتر و باشکوهتر برگزار بشود.
همچنین از دو سال گذشته که صدسالگی تئاتر کودک و نوجوان ایران نوید داده شد ما به استقبال آن رفتهایم و امسال جشن صدسالگی تئاتر کودک را هم در برنامههایمان داریم. بنیاد نمایش که متشکل از آقای کیانیان، فدایی حسین، اکبرلو، قاسمی، خلج و خانم فائزهی فیض هستند تحقیقات این مسئله را انجام دادند و خوراک فکری و تئوری جشنواره و صدسالگی را جمع آوردی کردهاند که در کنار جشنوارهی هرسالهی کودک و نوجوان این مسئله هم جشن گرفته میشود.
از سوی دیگر این دوره جشنواره برای شهر همدان هم اهمیت دوچندانی دارد چون سال 2018 همدان پایتخت گردشگری آسیا شده است
مسئله دیگر شعار جشنواره امسال است که جشنواره کودک و حقوق اجتماعی نامگذاری شده است. به همین دلیل ما سعی کردهایم که به کودکانی که در حاشیه تئاتر کار میکنند اهمیت ویژهای بدهیم. در این زمینه متقاضیانی داشتیم. یک اثر را از کانون اصلاح تربیت دیدهایم که به کمک مددجویانی که آنجا تئاتر کار میکردند کارشده است و هدف ما احترام گذاشتن به بچههایی است که به تئاتر گرایش دارند و علاقهمندند. اینها برنامههای جنبی ماست به همراه اهدای هدیه به کودکان و طرح پایش سلامت.
پایش سلامت چیست؟
پایش سلامت، شرکت سلامت الکترونیکی برکت است که درواقع اینها پایش سلامتی دارند که میتواند بهصورت محدود بهعنوانمثال دویست کودک از مناطق محروم را با یک اسکن خیلی کوتاه در مدتی کوتاه، اسکن کامل بدنشان را تحت عنوان شناسنامه سلامت در اختیارشان قرار بدهد. اسکن سلامتی آنها که در یک فلش ریخته میشود به دست هر پزشکی که برسد بر اساس آن میتواند وضعیت سلامت جسمی کودک را بررسی کند که اگر خطری وجود دارد هر چه سریعتر پیشگیری بشود.
بههرحال شورای سیاستگذاری امسال خیلی گسترده است و داریم از نظرات و کمکهای همه ارگانها استفاده میکنیم؛ و امسال همه پایکار هستند و کمک کردند و امیدوارم به کمک بخشهای جنبی بخش اصلیمان هم رونق داشته باشد و بتوانیم کمبود مالیمان را هم بهنوعی جبران بکنیم.
اداره کل فرهنگ و ارشاد و استانداری همدان همیشه یکی از محورهای برگزاری این جشنواره بوده؛ نحوه همکاری با همدان چگونه است؟
استانداری هم در این زمینه همکاری میکنند و متوجه هزینهها هستند. البته شاید کسی نداند که هزینهها به دو بخش تقسیم میشود. طبق تفاهمنامهای با اداره کل ارشاد همدان صورت گرفته بخشی از کارهای جشنواره وظیفهی ستاد همدان است و بخشی از کارها وظیفهی ستاد تهران. ما بودجهای داریم و بر اساس تعاریف، آن را هزینه میکنیم و آنها هم یک بودجهای دارند بر اساس کارهایی که بر عهدهی آنهاست. ازجمله اسکان و پذیرایی مربوط به ارشاد همدان است که بههرحال استانداری کمک خواهد کرد و ما هم طی نشستهایی که با معاونان مختلف و خود استانداری داشتیم آنها کمکهایشان را به بخش همدان کردند و بسیار خوب انرژی گذاشتند به نسبت سال گذشته همه کمک کردند.
ما هم در بخش تهران تلاش کردیم بودجهمان را افزایش بدهیم تا بتوانیم بخش خودمان را بهتر ارائه بدهیم و از آنها هم خواهش کردیم تلاش کنند تا در بخش خودشان امکانات بهتری را فراهم کنند. در کل همه یکپارچه میشود ولی به لحاظ تأمین بودجهی کارهایی که به عهدهی ما هست، مستقل عمل میکنیم.
کدام وظایف به عهده شما و کدام به عهده استان است؟
همه امور جشنواره یکپارچه دیده میشود ولی هزینهها و وظایف مشخص است. کارهایی تعریفشده است که هزینهی آن را باید ما یعنی بخش تهران تأمین کنیم و بخشهایی هم بر عهدهی همدان است. هر بخش سهم خود را شامل پول نقد باشد یا اسپانسرینگی تأمین میکند که میتواند بخش تبلیغات را بر عهده بگیرد. ممکن است بهعنوانمثال هتل یا مرکز گردشگریای بخش اسکان را بر عهده بگیرد. مهم تأمین کارهایی است که لازم داریم و بحث پول ریختن بهحساب من یا جشنواره نیست. مهم کارهاست که باید انجام بشود. بهعنوانمثال مهمانهای ما بهسلامت از تهران یا کشورهای دیگر یا شهرهای دیگر بیایند و به همدان برسند. این کارها به عهدهی ماست. پول بلیت حقالزحمه داوران و فراهم کردن امکان دسترسی آنها به همدان از وظایف ماست و حالا این مسئله که با چه سیاستی داوران و مهمانها در آنجا حضور پیدا کنند چیزی نیست که مطرح باشد. سعی میکنیم همهچیز باکیفیت انجام شود.
الآن چند روزبه اجرای جشنواره مانده است از شرایط موجود و امکانات جشنواره راضی هستید و مسئلهی نگرانکنندهای وجود ندارد؟
به دلیل نوسانات ارزی یک مقدار نگران بخش بینالملل هستم. ما بر اساس قیمتهای روز یک چیدمانی داشتیم ولی از تاریخی که ما چیدمان کردهایم هر هفته تغییر میکند. حتی یک هفته به یک ثباتی میرسیم و هفتهی بعد تغییر میکند. این چیزی نیست که ثبات داشته باشد. بیشتر نگران این نوسانات هستیم ولی اگر در آن میزان بودجهای که ما تعیین کردهایم ثبات پیدا کند نگرانیای وجود ندارد و ما حسابشده پیش رفتهایم.
هزینه های بخش بین الملل را چگونه مدیریت کردید؟ آیا خبری از ارز ثانویهای نیست؟
ما خیلی در این زمینه تلاش کردیم. من با اولین کسی که صحبت کردم مدیر بخش بینالملل بود که هم برای جشنوارهی ما و هم برای جشنوارههای بینالمللی تئاتر فجر که بههرحال شرایط مشابهی دارند فعالیت داشتند. خواهش کردم که اگر بشود امکان ویژهای برای این بخش اختصاص داده شود که ایشان گفتند طی مکاتباتی که داشتهاند این مسئله امکانپذیر نیست. هم برای این جشنواره هم برای فجر و هم جشنواره عروسکی و هم جشنواره مریوان که گفتند چنین امکاناتی فراهم نشد.
پس شما به این طریق محدود شدید و از گروههای کمتری دعوت کردید؟
خیر، ما امسال از 10 کشور میهمانداریم درحالیکه سال قبل 8 گروه بود؛ اما بههرحال ما مجبور شدیم که با گروهها مذاکرهی بسیار ریز مالی داشته باشیم یعنی ما برای اینکه بتوانم آنها را کنار هم بچینم با کمک بخش بینالملل مذاکرههای ریز کردیم تا بتوانیم تخفیف بگیریم. بعضی گروههایی که دوست داشتیم باشند ولی تخفیف ندادند را بهناچار حذف کردیم. با حفظ نسبی کیفیت و حفظ ارزشهای همسایگان میتوانم بگویم که ما ازنظر کمیت وضع بدی نداریم کیفیت هم به شکل نسبی خوب است و میتوان به آن امیدوار بود از سال گذشته کیفیت کارها متفاوت است چون بههرحال هنرمندان متفاوتی شرکت کردهاند. ما باکارهایی آشنا میشویم که هم در همسایگان خودمان در سطح کودک و نوجوان اتفاق میافتد و هم در کشورهای اروپایی بههرحال شرایطی فراهمشده که از قشر متفاوتی هنرمندان بیایند و کارهایشان را در معرض نمایش ایرانیان بگذارند.
از آینده جشنواره بگویید و اینکه چه چشماندازی برای آن متصور هستید؟
من خوشحال میشوم که همه با آن شورونشاط کافی و آن احترام و علاقهمندی کافی آن چنانکه که انتظار داشتند در جشنواره شرکت کنند. برای من هدف و چشمانداز، حضور همان هنرمندانی است که در جشنواره شرکت میکنند وگرنه برگزاری جشنواره واقعاً یک سری کارهای اداری است. یکچیزهایی که روتین کار خود را پیش میبرد. درست است که یک سری سیاستگذاریها دارد و یک مقداری هم ممکن است اعمال سلیقه اتفاق بیفتد ولی اغلب مسائل طبق یک فرمولی اتفاق میافتد و آدمها کارشان را بلدند و طبق آن فرمول انجام میدهند. برای من رضایت و احترام هنرمندان اهمیت دارد و اینکه آنها این احساس رضایتمندی را داشته باشند و علاقهمند بشوند و امیدشان به این جشنواره از بین نرفته باشد و حالا که در جشنواره امسال رشد چنددرصدی داشتهایم در تمامی بخشها، سال آینده شاهد ارتقای بیشتری باشیم.
پیشبینی خودم برای جشنوارهی امسال این است که خیلی باشکوه و بهتر از سال گذشته برگزار میشود ازلحاظ علاقهمندی و ایجاد شورونشاط و احترام بهتر عمل میکند. البته کیفیت تعریف کردنی نیست بهخصوص کیفیت کارهای اجرایی. ولی کیفیت برگزاری به نظر من بهتر از سال گذشته است و تنوعی که در بخشهای مختلف به وجود آوردهایم و تلاش کردیم فضا برای تصمیمگیری بازتر باشد و محدودیتهای قبلی را کنار بگذاریم و در همهی زمینهها نوآوری داشته باشیم و فکر میکنم اجرای جذابتری داشته باشیم.
ازنظر تولیدات مکتوب برای بیست و پنجمین سال چه کردهاید؟
الزاماً برای معرفی بیستوپنجساله شدن جشنواره خیر تولید مکتوبی نداشتیم جز کاتالوگ که بههرحال کاتالوگ بیستوپنجسالگی است ولی چیز خاصی برای بیستوپنجسالگی نداریم ولی برای صدسالگی تئاتر کودک چرا. کتابهای باغچهبان که بههرحال مبدعش هم تئاتری است که باغچهبان در تبریز کارکرده بود سال 1298. درواقع مبدأ شروع تاریخگذاری تئاتر کودک با این تئاتر آغاز میشود پوستر زدند و پوستر جداگانه دارد. امسال دو پوستر داریم پوستر صدسالگی و یکی پوستر اصلی جشنواره و گرامی داشت جشنواره ولی در همهی آثار مکتوب این میخورد که جشن بیستوپنجسالگی و صدسالگی جشنواره است.
سطح تکنیکی نمایشها را به نسبت سطح بینالملل چگونه ارزیابی میکنید؟
چیزی که من بهطورکلی در تئاتر خودمان دیدهام استفادهی بیمورد و بیدلیل از المانها به لحاظ تکنیکال و فنی است. درواقع برای مدیومهای مختلفی که حس میکنیم برای گفتن داستان لازم است فکر درستی نمیکنیم صرفاً اینکه از چیزی خوشمان میآید فکر میکنیم خوب است اما کاربردی به این قضیه فکر نمیکنیم برای همین نتیجه، نتیجهی درخشانی نخواهد بود. تفاوتی که کارهای ایرانی با خارجی دارد این است که در کارهای خارجی به این فکر نمیشود که من میخواهم فلان نور را داشته باشم یا از فلان لباس استفاده کنم یا فلان صحنه را درست کنم. او از نیاز داستان شروع میکند. درواقع کارگردانی یک نقطهی دید است. کارگردان بهمرور برای قصهگویی به این فکر میکند که اگر عروسک لازم دارد استفاده کند و اگر دکور خاصی، نور خاصی نیاز داشت اینها کم کم به داستان اضافه میشود. این درام است که به شما نشان میدهد که چه لباسی به من بپوشان و مرا چگونه اجرا کن و همهی اینها بر اساس نقطهی دید کارگردان شکل میگیرد. آن نقطهی دید کارگردانی محسوب میشود. ترکیبی از بازیگران و نورها و میزانسن و دکورها گذاشتن کارگردانی نیست. درواقع آن چراها و چگونگیها و به سؤالهای اساسی پاسخ دادنها کارگردانی است.
اشاره کردید که در آثار خارجی این هماهنگی تکنیکی بیشتر مشهود است؟
در کارهای خارجی این وحدت بیشتر حفظ میشود. حداقل در کارهایی که امکان دیدنش برایمان وجود دارد؛ که البته در کارهای خارجی هم ضعف وجود دارد و کارهای خارجی هم بهصرف اینکه کار خارجی هستند مورد استقبال قرار نمیگیرند. حتی از طرف تماشاچیان ایرانی. درواقع کارهایی که فرم و محتوا باهم درگیر شده و تو را به یک نگرش واحد میرساند با حفظ آن موقعیت زیباشناسی هنر نمایش در این کارها این وحدت بیشتر دیده میشود. درواقع چیدمانها از یک فکر اساسی نشئتگرفتهاند و نه بر اساس خوشایند روز یا ذوقزدگی و یا یکچیز آنی. ولی در کارهای ایرانی نه. تقلید و یادگیری ما از کارهایی که دوست داریم و خیال میکنیم که چقدر خوب اجراشدهاند اغلب سطحی است. اگر عروسک در کاری جواب داده است خیال میکنیم عروسک در کار ما هم جواب میدهد اگر حرکت موزونی جواب داده است خیال میکنیم حرکات موزون در کار ما هم جواب میدهد. به خواست نمایش توجه نمیکنیم بلکه به ذوقزدگی خودمان از دیدن نمایش توجه میکنیم. اگر از فلان طراح استفادهشده فلان طراح تعیینکننده است و یا اگر از فلان بازیگر استفادهشده فلان بازیگر تعیینکننده است. به کلیت یک کار فکر نمیکنیم. اگر نمایش را یک غذا فرض کنیم مواد اولیه نیست که این غذا را مطلوب میسازد؛ بلکه تجربهی آشپز و نگرش اوست که تعیینکننده است.
به نظر میرسد این ضعفی که به آن اشاره میکنید در کارهای عروسکی بیشتر مشهود است؟
کارهای عروسکی میتوانند مخاطب کودک و بزرگسال داشته باشند اما آنچه مهم است این است که از عروسک استفاده بشود ولی در کار کودک و نوجوان الزامی نیست. میتوانی از عروسک استفاده کنی یا از کودک و یا از هیچکدام و صرفاً با یک سری فرمها و رنگها اجرایت را به تصویر دربیاوری. موزیک داشته باشی یا نداشته باشی، هر چیزی در جای خود میتواند وجود داشته باشد.هر جا که این وحدت و قابلیت تلفیق فرم و محتوا وجود داشته باشد؛ قابل برابری و رقابت حتی باکارهای خارجی است و حتی مخاطب عام هم درگیر میشود و میفهمد. ممکن است نتواند بهطور دقیق بگوید که چه درست بوده است و چه غلط ولی باکار ارتباط میگیرد و مگر هدف ما بهجز برقراری ارتباط است؟ اینکه حرف حساب ما چیست. میتوانیم برای زدن حرفمان از جذابیتهایی استفاده کنیم که آن فرد لذت ببرد اگر تماشاچی لذت نبرد هیچ پیام بااهمیتی به یادش نمیماند. این قابلیت تئاتر است که تو تماشاگر را به لذتی برسانی که بتواند به یاد داشته باشد که تو چه حرفی زدهای.
جشن صدسالگی تئاتر کودک که در جشنواره امسال از آن استقبال میشود به پیشنهاد بنیاد نمایش کودک و نوجوان انجام میشود.ارتباط جشنواره با این بنیاد به چه صورت است؟
بنیاد نمایش کودک و نوجوان بنیادی است که بهوسیلهی آقایان کیانیان، خلج، اکبرلو، فدایی حسین آقای و مسلم قاسمی بنیانگذاری شد و دارند درزمینهی تئاتر کودک کارهای بنیادین انجام میدهند و خودشان با ارگانهای مختلف درزمینهی تحقیقاتی که میکنند وارد مذاکره میشوند و کمکهایی از جاهای مختلف میگیرند که بتوانند کارهایشان را ارائه بدهند. دو سال قبل که دبیر آقای شهرام کرمی بودند از طریق تحقیقات همین بنیاد اعلام شد که داریم به صدسالگی تئاتر کودک در ایران میرسیم؛ بنابراین از پتانسیل جشنواره برای معرفی این اتفاق فرهنگی استفاده شد. امسال هم ما احترام میگذاریم به چیزی که قبلاً انجامشده و نویدش دادهشده است که درواقع همین گرامی داشت صدسالگی را در کنار بیستوپنج مین سالگرد جشنواره برگزار کنیم. این پیشنهاد خود بنیاد بود که ما از طریق جشنواره بتوانیم این مسئله را گرامی بداریم. ایده و تحقیقات با آنها بوده است و برنامههایی پیشنهاد کردند و ما آنهایی که برایمان مقدور باشد انجام میدهیم. البته خودمان هم پیشنهادیهایی داشتیم. مزار باغچهبان در یکخانهی شخصی در منطقهی 20 تهران شناساییشده است و قرار شده است که 24 آبان در آنجا جمعشویم که البته خبرش از طریق آقای صالح پور منتشرشده زیرا ایشان این بخشی جنبی جشنواره رو از طریق میراث فرهنگی و شهرداری پیگیری میکنند ما این را به پیشنهاد آنها اضافه کردهایم که بستهی برگزاری شکیلتری داشته باشیم.
بر اساس تاریخ، اجرای اولین نمایش کودک توسط باغچهبان به سال 1298 بازمیگردد و عملاً سال آینده صدمین سال است. چرا امسال این برنامه را گذاشتید؟
درسته که صدمین سال، سال 98 است ولی وقتی وارد 98 بشویم یعنی که سال پایانی و صدمین سال است و درواقع این نوید رسیدن به صدسالگی که دو سال پیش به استقبالش رفته بودند ما امسال وارد صدسالگی میشویم. پس ما ورود به صدسالگی داریم و با برگزاری این جشن در سال 97 این امکان بهتمامی ارگانها داده میشود که تا پایان صدسالگی که سال 98 بهحساب میآید روی آن مانور بدهند. این نوید است که امسال داده میشود و ما به پیشواز صدسالگی رفتهایم و به نظر من باید همهی سالگردها قبل از اینکه واردش بشویم جشن گرفته شود. این ذهنیت به خاطر این است که ما وقتی میخواهیم جشن تولد بگیریم شمع آن سالی که تمامشده را فوت میکنیم و وارد سال جدید میشویم و به سال جدید خوشامد میگوییم.
هرکدام از بخشهای جشنواره از اهمیت خاص خود برخوردار است اما دو بخش خردسال و خیابانی به دلیل تولید در جشنواره اهمیت ویژهای دارد. آنچه در مسیر تولید تا اجرای این دو بخش است برایمان تشریح میکنید؟
بخش خردسال و خیابانی از ابتدا در جشنواره نبوده و در چند سال اخیر به دلیل علاقهمندی و نیاز کسانی که در این زمینهها کار میکردند، اضافهشده است.
مخاطب تئاتر خردسال در طبقهبندیهایی که انجام میشود سن زیر مدرسه را شامل میشود. افرادی هستند که درزمینهی تئاتر مدارس و مهدکودکها فعالیت میکنند و تئاترهایی اجرا میکنند که قابلیت جمعآوری و پهن کردن سریع دارند و میتوانند در مدارس و مراکز آموزشی مخصوص خردسالان نمایش داده شوند که در حد انتظار و تحمل کودک خردسال باشد.این آثار با اندازهی زمانی کوتاه حداکثر 20 تا 25 دقیقه اختصاصاً برای مهدکودکها و نه اجراهای عموم تدارک دیدهشده است که البته ممکن است چند تا از آنها در کنار یکدیگر بهعنوان یک پکیج یکساله برای مخاطب خردسال اجرای عموم بروند. امسال در جشنواره اینها اجرا میشوند ولی هدف اصلی آنها اجرا در مهدکودکها و مراکز آموزشی خردسالان است. هنرمندان ایدهها را برای ما میفرستند و ما انتخاب میکنیم و بعد آنها ایدهشان را اجرا و تصویرش را برای ما میفرستند که اگر پذیرفته شد برای نخستین بار در جشنواره از آنها رونمایی میشود و بعد در مهدکودکها و مراکز به اجرا درمیآیند.
درواقع تمام این آثار اجرای نخست خود را تجربه میکنند؟
برخلاف بخش صحنهای ما که همه اجرای عموم رفتهاند و بعد برای اجرای جشنواره میآیند این بخش اجرای اصلیاش را پس از جشنواره آغاز میکند. در فراخوان گفتهشده بوده که این آثار نباید قبلاً در هیچ جشنوارهای شرکت کرده باشند و بعدازاین جشنواره میتوانند به اجرای عموم و مدارس بروند ولی هدف این کار این است که برای این گروه سنی خاص کار تولید بشود. نظر من این است که همواره برای نیازی که وجود دارد چهارچوبها به وجود میآیند افرادی بودند که مایل بودند برای بچهها کار کنند و بر اساس آنها این چهارچوب به وجود آمده است. ولی الزاماً شاید بخش خیابانی که کارکردش نمایش در کوچه و خیابان است در نگاه اول زیاد برای کودکان کارکرد نداشته باشد. ما در جشنواره بخش خیابانی هم داریم و به نظرم باید هدفمند شود که در حیاط مدارس در پارکهایی که بچهها میروند و در شهرهای بازی و در فضاهای بازی که متعلق به بچههاست اجرا شوند و درواقع این آثار خیابانی یا همان خارج از صحنه هستند. نمیشود نامش را دقیقاً خیابانی گذاشت. بخش خارج از صحنه درجاهایی که بچهها تجمع میکنند و این هم باید هدفگذاری بشود که چه طور و کجا اجرا شوند.
منظورتان اجرا در جشنواره است یا پسازآن؟
پسازآن. جشنواره هدف نیست. در جشنواره جمع میشوند و میبینند ولی هدف ما چیست؟ که کارها استمرار داشته باشند و مخاطب اصلی داشته باشند و این است که کارهای بخشهای دیگر از اجرای عموم به جشنواره میآیند و کارهای این بخش از جشنواره به اجرا میروند.
تداوم این دو بخش در جشنواره میتواند برای افرادی که میخواهند در این رده سنی کار کنند یک استانداردسازی باشد؟
این تفکیک ردهبندی سنی میتواند خیلی مناسب باشد و کسانی باشند که فقط بخواهند محدود به همین سنین کار کنند. مثلاً یکی بگوید که من فقط دوست دارم درزمینهی خردسال کارکنم و در همان زمینه کارکشته و باتجربه بشود.
روند کلی این بخش را برای آن دسته از علاقهمندان این حوزه که فراخوان را ندیدهاند توضیح میدهید؟
درواقع به این شکل است که متقاضیان طرح یا متن اصلی را برای دبیرخانه میفرستند و این طرحها در اختیار هیئت انتخاب سهنفره ما قرار میگیرند و شرکتکنندگان در متن طرحهای آمده به دلیل اینکه کارها هنوز اجرانشده است یک توضیحاتی دربارهی کارگردانی شیوههای اجرا و استفاده از عروسک یا دورنماهایی که دارند برای اجرای آیندهشان ذکر میکنند. بعضی متنها خود گویا هستند و چنان جذاب هستند که در هر شرایطی اجرا شوند تخیل بازخوانها را تحریک میکند ولی بعضی کارها یک ایدهی کوتاه است که با توجه به ایدهی کارگردانی بازخوانها را به پذیرش آن ترغیب میکند. از مجموعهی اینها تقریباً 4 برابر ظرفیت انتخاب میشود. قرار بر این میشود که کارهایی که انتخابشده است تمرین کنند و فیلم اجرایشان را بفرستند و سه نفر دیگر این فیلمها را قضاوت میکنند و اینها هم تقریباً تطابق داده میشود که فیلمها بر اساس طرحهایی که فرستاده بودند باشد و درنهایت 6 یا 7 اثر برای جشنواره انتخاب میشود و مجدداً داوری میشوند و اثر برتر از میانشان انتخاب میشود. جوایز به نسبت بخش صحنهای محدودتر است. بهترین کارگردانی و بهترین متن و بهترین بازیگری و کاری که در یک کلیت جذابترین بوده است و خوب اجراشده باشد جایزهی بهترین کار را میگیرد.
گفت و گو از عباس عبدالعلی زاده