داریوش اسدزاده در کفتگو با ایران تئاتر:
انتظامی عشقش به هنر را از کوران مرارت‌های بسیار گذر داد
داریوش اسدزاده بازیگر پیشکسوت گفت: هنرمند بزرگی چون عزت‌الله انتظامی عشق خود به هنر را از کوران حوادث و مرارت‌های بسیار گذراند تا به سرمنزل مقصود برساند.
داریوش اسدزاده بازیگر پیشکسوت تئاتر و سینمای کشور در گفتگو با ایران تئاتر ضمن ابراز تأثر شدید از درگذشت عزت الله انتظامی بازیگر توانمند و فراموش ناشدنی تئاتر و سینمای ایران طی سخنانی کوتاه به توصیف این شخصیت هنری ارزشمند پرداخت و گفت: امروز وقتی از عزت الله انتظامی و هنر والایش حرف می‌زنیم، شاید قرار گرفتن او در جایگاه یکی از بزرگ‌ترین بازیگران تاریخ تئاتر و سینمای ایران خیلی ساده به نظر می‌آید. اما واقعیت این است که بخشی از مسیر شکل گیری شخصیت هنری او که از قضا به سال‌های جوانیش بر می‌گردد در هاله ای از ابهام فرورفته است. از دوره‌ای صحبت می‌کنیم که طی آن شرایط تاریخی خاصی بر کشور حکمفرما بود و زندگی روزمره آدم‌ها هم دچار مشکلات فراوانی بود، چه برسد به اینکه در آن شرایط کسی می‌خواست دنبال فعالیت‌های هنری برود. مقصودم سال‌های پرتب و تاب جنگ جهانی است که در نهایت به اشغال کشور توسط قوای متفقین ختم شد و روزهایی بسیار سخت را برای ایرانی‌ها رقم زد. بازگو کردن این شرایط از این جهت ضرورت دارد که بدانیم هنرمند بزرگی چون عزت الله انتظامی عشق خود به هنر را از کوران چه حوادث و مرارت‌هایی گذراند تا به سرمنزل مقصود برساند. متاسفانه در خصوص این بخش از پیشینه فعالیت‌های هنری او اطلاعات درستی ارائه نشده و بعضاً می‌بینیم که روایت‌های ضد و نقیضی در این باره شکل گرفته است.
این بازیگر پیشکسوت و مطرح در ادامه افزود: لازم می‌دانم در فرصتی که پیش آمده به این مقطع از زندگی هنری عزت‌الله انتظامی اشاره‌ای هرچند کوتاه داشته باشم. همانطور که قبلاً گفتم دقیقاً در همین سال‌هاست که او اولین فعالیت‌های جدی خود را در زمینه تئاتر با ورورد به هنرستان هنرپیشگی تهران پی می‌گیرد. من هم با او در این هنرستان و زیر نظر مرحوم عبدالحسین نوشین آموزش می‌دیدیم و شوق عجیب او را به بازیگری از نزدیک شاهد بودم. انتظامی جوانی لاغراندام، محجوب، رئوف، مهربان و بسیار افتاده بود که عشق به تئاتر از همه وجودش تراوش می‌کرد. بعد از اتمام دوره هنرستان او به اتفاق چند هم دوره ای دیگرش سالنی به نام تئاتر کشور را در کوچه برلن اجاره کرده بودند تا نمایش‌هایی در آن روی صحنه ببرند. این تئاتر در واقع یک سالن تابستانی روباز بود که به ماهیانه 30 یا 40 تومان اجاره‌اش کرده بودند تا اولین فعالیت‌های جدی خود را در آنجا تجربه کنند. بعد از این تجربه‌ها بود که انتظامی به تماشاخانه تهران به مدیریت سیدعلی خان نصر ملحق شد و ابتدا در آنجا سمت کنترلچی سالن را داشت. او اولین بار زمانی موفق می‌شود در این تماشاخانه نقشی را بر عهده بگیرد که برای بازیگر یکی از نمایش‌ها مشکلی پیش می‌آید و او اعلام آمادگی می‌کند که به جای او بازی کند.
اسدزاده در پایان سخنانش با اشاره به پشتکار و اراده زنده یاد انتظامی در پی گیری فعالیت‌های هنری‌اش بیان کرد: به خاطر دارم که زنده یاد انتظامی در همان سال‌های جوانی علاقه شدیدی به پیش پرده خوانی داشت و از آنجا که در آن دوره پیش پرده خوانی رونق داشت او توانسته بود در این زمینه برای خودش اسم و رسمی به هم بزند. وقتی عبدالحسین نوشین تئاتر فرهنگ را راه اندازی کرد، انتظامی هم به او پیوست و تا سال‌ها با هم به اجرای نمایش پرداختند و شخصیت هنری او در این سال‌ها قوام بیشتری پیدا کرد و به موفقیت‌های بزرگی در بازیگری رسید. عزت الله انتظامی از ممتازترین شاگردان نوشین به حساب می‌آید و تا مدت‌ها بعد که نوشین با تعطیلی تئاتر فرهنگ سالن‌هایی در مکان‌های دیگر و با نام‌های دیگری چون تئاتر پارس و تئاتر سعدی را مدیریت می‌کرد همراه و همگام با او به فعالیت پرداخت. یاد و خاطره‌اش گرامی باد.