ماموریت عروسک‌ها

«مبارک» در آیین‌های قدسی ایرانیان؛ یکی از بسیاربسیار پیکرک‌هایی‌ست که هر کدام به وظیفه‌ای، مکلّف بودند. پیکر‌ک‌هایی که هم‌چون مبارک این بخت را نداشته‌اند که به روزگار دورتری سفر کنند و سفیر باقی بمانند بخت‌برگشتگانی که یا منقرض شدند و یا با اندک شباهتی به آن چه که بوده‌اند؛ از نفس افتاده‌اند و رو به فراموشی‌اند. «مبارک» با بذله‌گویی و جسارت، در قامت یک منتقد اجتماعی، به روزگار ما آمده و با حفظ وجوه اسطوره‌ای و هم‌ذاتی با دیگر کهن‌الگوهای عروسکی، ارج و اعتباری دو چندان پیدا کرده است. پدیده‌ای پیشگو که با لحن و لهجه‌ای نامفهوم، رسانه‌ی راستی‌ وُ رسواگر ناراستی‌هاست.
«مبارک» به سرخ‌پوشی و سیه‌چردگی؛ هم‌خونیِ شگفتی با «روزگار کرونا» دارد؛ عروسکی سوگوار که به علامتِ ماتم، صورت خود را سیاه کرده است اما به رنگِ سرخِ پیراهن خویش، زندگی را بشارت می‌دهد. این سوگ وُ سور، دست بر قضا در هجدهمین جشنواره‌ی تئاتر عروسکی تهران‌مبارک نمایان‌تر از همیشه بود که «مبارک» هم باید سوگوار «گلزار محمدی» دبیر از دست داده‌ی خویش می‌شد وُ هم به کودکانی می‌اندیشید که «غول کرونا»، «قلعه‌ی امید»شان را تسخیر کرده بود. هفت‌خوانِ پیش رویِ «مبارک» هر چه که باشد، توانِ زمینگیر کردن اسبِ آرزوهای کودکان را نخواهد داشت. امر دشواری که یادآور تکرار تاریخ است. تاریخ دشواری‌های بشر که روزی به مدد ماورالطبیعه‌ها پیروز می‌شد و بدین روزگار به نوشداروی دانش می‌خواهد که رویینه‌تن باقی بماند. عروسک‌ها زاده‌ی همین آرزومندی‌اند. پیکرک‌هایی که با حلول در اسطوره‌های دیروز، رویاهای فردای ما را فریاد می‌زنند.
هجدهمین جشنواره‌‌ی تئاترعروسکی تهران‌مبارک در بستر رسانه‌های ارتباطی برگزار می‌گردد. مجالی مغتنم که کمترین موهبت آن، عدالت دیداری و هم‌سهمی مخاطبان دور و نزدیک این جشنواره‌ی جلیل است. این بستر، هیچ کم از پر سیمرغ وُ اسب بالدار و دیگر نیروهای نجات‌بخش اسطوره‌ها ندارد و باید به خوش‌انجامی و خوش‌فرجامی جشنواره منتهی شود. پوستر این رویداد را می‌توان، تبلور تام و تمام جشنواره تلقی کرد. از یک سو تاکید بر رنگ سرخ که علاوه بر پیشینه‌ی «مبارک» به روزگار شیوع کرونا و مخاطرات آن اشارت دارد حائز اهمیت است و از دیگر سو شاداندیشی در تولید شخصیت تصویری «مبارک» که به هیجان، آغاز جشنواره‌ای دیگر را هی‌جار می‌زند، التیامی برای آلام روزگار کروناست.