گفت‌وگویی با کارگردان «قصه‌های درگوشی»
حسین حیدری‌پور: تئاتر، پادزهر خودش است
حسین حیدری‌پور، می‌گوید جامعه‌ای که با هر اتفاق و رویدادی ابتدا تئاترش را از دست می‌دهد، حکایت از آدم‌هایی دارد که به دست خود زهر می‌خورند و از پادزهر آن غافلند؛ در حالی‌که تئاتر خود پادزهر خویش است.
به گزارش ایران تئاتر، حسین حیدری‌پور، کارگردان تئاتر که پیش از این نمایش‌های «مرغ دریایی دایی وانیا»، «گاومیش»، «علیه من شهادت نده 90» و «چه می‌کنه این عادل فردوسی‌پور» را روی صحنه برده است، به‌تازگی قصد دارد نمایشنامه «قصه‌های درگوشی» به نویسندگی امیررضا کوهستانی را اجرا کند.
حیدری‌پور درباره دلیل انتخاب نمایشنامه «قصه‌های درگوشی» برای اجرا می‌گوید: «من پیش از هر چیز برای انتخاب نمایشنامه سعی می‌کنم آگاهانه به درک و دریافتی از متن رسیده باشم تا در مواجهه با زیست جغرافیایی و شرایط روحی، روانی جامعه بتوانم گزاره‌های متن را در ذهنم مجسم کنم. «قصه‌های درگوشی» عاشقانه‌ای نامحسوس است که در ابتدای امر درک راحت دیالوگ‌ها و موقعیت‌های آن در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. نمایشنامه‌ای که آغاز، میانه و پایان دارد و نمی‌توان برای آن تاریخ مصرفی در نظر داشت. این ویژگی‌ها جزو مواردی بود که باعث جذابیت نمایشنامه و تصمیم به تمرین آن برای اجرا شد.»
این کارگردان ادامه می‌دهد: «البته باید بگویم که پیش از این، نمایش دیگری را برای اجرا انتخاب کرده بودم و تمرین‌های آن هم تا حد زیادی پیش رفته بود ولی با توجه به موقعیت زمانی، دغدغه‌های امروز و حال و احوال شرایط جامعه به این نتیجه رسیدم که آن اثر نمی‌تواند پاسخگوی نیاز من به عنوان کارگردان و مخاطبان تئاتر باشد. به همین دلیل اواخر بهمن ماه سال گذشته تصمیم گرفتم تا «قصه‌های درگوشی» را که سال‌ها پیش آن را خوانده بودم؛ برای اجرا آماده کنم.»
حیدری‌پور می‌افزاید: «کلیات این اثر نمایشی مثل دیگر آثاری که تاکنون به آن‌ها پرداخته‌ام، برآمده از شرایط جامعه و ویژگی‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی است که با آن‌ها روبه‌رو هستیم.»
او ادامه می‌دهد: «من تمایل دارم تا اجرای آثار نمایشی با سبک‌های مختلف را چه از منظر نوشتاری و چه از لحاظ دیداری و اجرا تجربه کار کنم؛ البته که همیشه سبک و اجراهای رئالیستی برایم جذابیت ویژه‌ای داشته است و به نظرم به دقت و کندوکاو فکری بیشتری برای شناخت نیاز دارد.»
کارگردان نمایش «مرغ دریایی دایی وانیا» با اشاره به این‌که در شرایط رکود پیش آمده، همچنان می‌توان به اجرای تئاتر پرداخت، می‌گوید: «بازگشایی سالن‌های تئاتر و حضور چهره‌های هنری رفع عطشی است برای هنرمندانی که در دوران رکود تئاتر همچنان به نوشتن، خواندن و تمرین تئاتر ادامه دادند به این امید که شرایط بهتری برای تئاتر و اجراهای روی صحنه رقم بخورد.»
او با بیان این‌که ضرورت اجرای تئاتر از دل خود تئاتر برمی‌آید؛ ادامه می‌دهد: «تئاتر خود یک ضرورت است. جامعه‌ای که با هر اتفاق و رویدادی ابتدا تئاترش را از دست می‌دهد، حکایت از آدم‌هایی دارد که به دست خود زهر می‌خورند و از پادزهر آن غافلند. در حالی‌که تئاتر خود پادزهر خویش است.»
حیدری‌پور در پایان سخنانش می‌گوید: «تحریم تئاتر در هیچ کجای جهان مرسوم نیست. وظیفه هنر و تئاتر، سیاسی بودن نیست، البته این به معنای نپرداختن به موضوعات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و ... نخواهد بود. در واقع اجرای تئاتر یک ضرورت مهم و روشنگر است که باید اتفاق بیفتد. هنرمندان به جای ایستادن در مسیر حرکت این هنر باید از آن برای بیان حرف‌ها، نظرات و ذهنیات‌شان کمک بگیرند.»
گفت‌وگو: نگار امیری
