گفت‌وگو با نویسنده و کارگردان نمایش «ساپو»
محمدامین سعدی: دنیای امروز ما شبیه بکت است
محمدامین سعدی، کارگردان نمایش «ساپو» می‌گوید به نظر او دنیای امروز شبیه بکت است اما برشت اصلاً شبیه نیست.
به گزارش ایران تئاتر، نمایش «ساپو» به نویسندگی و کارگردانی محمدامین سعدی، این شب‌ها در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه می‌رود. نمایشنامه «ساپو» را انتشارات چلچله به چاپ رسیده و در دسترس علاقه‌مندان قرارگرفته است.
داستان نمایش درباره یک نویسنده است که مدتی نمی‌تواند با یکی از شخصیت‌های کتابش فاصله بگیرد، کم‌کم این تصویر به ذهنش خطور می‌کند که تنها بازمانده بشر است و...
محمدامین سعدی درباره نمایشش گفت: «من رمان «مغازه خودکشی» را که خواندم، فضایی در ذهنم شکل گرفت و در این نمایشنامه اسمی از «ساپو» برده می‌شود که برایم جذاب و عجیب شد.»
او ادامه داد: «جلو رفتم و هیچ‌چیزی از «ساپو» پیدا نکردم. تا اینکه روایت یک مردی که در تیمارستان روانی بستری است را دیدم؛ این مرد داستان رنج‌هایش را به‌صورت چهار داستان نیمه‌کاره دیگر به مخاطب ارائه می‌کند که یکی از این داستان‌ها «ساپو» است. در این نمایش نیز روایت ناتمام رنج بشریت را می‌بینیم.»
سعدی درباره دکور، رنگ و نور نمایشش گفت: «شخصیت‌های حاضر در نمایش به دلیل اینکه نمی‌خواستم حسی نسبت به‌شان داشته باشیم، به سمت رنگ سفید و خاکستری رفته‌اند. دکور نمایش نیز به دو قسمت تقسیم شده و به دلیل ناتمام ماندن روایت‌های شخصیت اصلی نمایش، ما نمی‌دانیم در لحظات مختلف کجا هستیم.»
کارگردان این نمایش ادامه داد: «حدود شش ماه زمان برد تا متن این نمایش نوشته شود، بعد هم رفتیم سراغ تمرین و یک سال تمرین کردیم و آماده اجرا بودیم که ناگهان اجرا کنسل شد؛ در گروه، ما با این اعتقاد که باید دین‌مان را به مردم و تئاتر کشورمان ادا کنیم به صحنه برگشتیم و نخواستیم تئاتر را تنها بگذاریم.»
این هنرمند جوان بیان کرد: «بازیگران کار با یک مربی ورزشکار از تیم ملی دوومیدانی بانوان تمرین کردند و جلو آمدند و همه به‌شدت برای فرم‌های این نمایش وقت گذاشتند.»
او ادامه داد: «همه می‌دانستیم در نمایش چه خبر است اما نمی‌دانستیم چگونه باید اتفاق بیفتد؛ که همه این‌ها در تمرین‌های ما خود را نشان داد.»
سعدی درباره سختی تعویض صحنه‌های این نمایش گفت: «ما تعداد تعویض صحنه و لباس‌مان در این نمایش زیاد است و همه این کارها بر عهده دو نفر است که پشت‌صحنه نمایش من را می‌گردانند و خیال من را راحت کرده‌اند.»
او درباره حضور عروسک در نمایشش نیز گفت: «شخصیت اصلی نمایش با کودک درون خود مواجه می‌شود که با این عروسک خواستم کودک درون را به تصویر بکشم و چالش‌های فانتزی برای خود دارد.»
این کارگردان در پایان گفت: «به نظر من بکت به دنیای امروز ما شبیه است اما برشت اصلاً شبیه نیست.»
