در گفت‌وگو با الهه پورجمشید مطرح شد
«تله و زیون»؛ نمایشی از بیگانگی و ازهم گسیختگی خانواده
الهه پورجمشید، طراح و کارگردان نمایش «تله و زیون» می‌گوید بیگانگی و ازهم گسیختگی خانواده به‌عنوان هدف و نگاه اولیه متن، موضوعی نیست که تکراری شود و یا تنها مختص به یک محدوده جغرافیایی باشد.
به گزارش ایران تئاتر، الهه پورجمشید، بازیگر و کارگردان تئاتر فعالیت خود را در این عرصه از دهه 80 خورشیدی آغاز کرده و تاکنون در نمایش‌هایی چون «آتن مسکو»، «خواب آرام»، «پایان بزرگراه»، «آقا دلبر»، «مصائب یک رقصنده پاپتی» و...به ایفای نقش پرداخته است.
او این روزها کارگردانی نمایش «تله و زیون» به نویسندگی عبدالحی شماسی را در تالار قشقایی تئاترشهر برعهده دارد. این نمایش تا 21 آبان ساعت 20 میزبان مخاطبان است.
«تله و زیون» روایت زندگی زن و شوهری است که فرزند خود را برای خرید تلویزیون می‌‌فروشند. آن‌ها با روشن کردن این دستگاه با چالش‌های فراوانی مواجه می‌شوند.
پورجمشید درباره دلایلش برای انتخاب این نمایشنامه، می‌گوید: «آنچه ما در کار می‌بینیم لازمان و لامکان است. این اثر، متنی جهان‌شمول است و در هر دوره و زمانی حرف برای گفتن دارد. بیگانگی و از هم گسیختگی خانواده به‌عنوان هدف و نگاه اولیه متن، موضوعی نیست که تکراری شود و یا تنها مختص به یک محدوده جغرافیایی باشد.»
این هنرمند با بیان اینکه دغدغه‌اش در اجرای این نمایش به فکر واداشتن مخاطبان بوده است، ادامه می‌دهد: «من همیشه بر این باورم که در دوران سختی فعالیت می‌کنیم. مخاطبان امروز با توجه به شرایط سخت اجتماعی و اقتصادی که تحمل می‌کنند، دیگر توان تماشای رنج و درد را ندارند، به همین واسطه سعی کردم، تلخ‌ترین تراژدی را تا جایی که امکان دارد با ایجاد فضایی متفاوت و شیرین به او ارائه بدهم تا بتواند به راحتی با آن ارتباط برقرار و در نهایت در مورد آنچه دیده است، تفکر کند.»
کارگردان نمایش «تله و زیون» می‌گوید: «در نمایشنامه، تمام اتفاقات به‌صورت صدا و بدون تصویر به مخاطب انتقال داده می‌شود. من در ایده کارگردانی تصمیم گرفتم برای تلطیف موقعیت و فضاسازی، صداها را با کمک بازیگران به تصویر تبدیل کنم. در این بخش توجه ویژه‌تری به موسیقی شد. در تمام کارهایی که تاکنون کارگردانی کرده‌ام، موسیقی زنده حضور داشته است، اما حضور موسیقی در «تله و زیون» با کمک از بازیگر- نوازنده به عنوان کاراکتری مستقل صورت گرفته است.»
این هنرمند می‌افزاید: «تبدیل صدا به تصویر به ارتباط بهتر با مخاطبان کمک کرده و همچنین تفاوت دنیای درون تلویزیون با زندگی این خانواده بهتر دیده می‌شود. در واقع برای ملموس و شفاف‌تر کردن زبان نمایش، صداها را با کمک هنرمندان و دیگر عناصر صحنه به نمایش گذاشتیم.»
او درباره طراحی مینیمال صحنه اثر توضیح می‌دهد: «در متن نمایشنامه، ما با خانه‌ای فقیرانه که وسایل کمی دارد، مواجه هستیم. اما من تصمیم گرفتم با محدود کردن بیشتر وسایل، به شکلی مفهومی‌تر شرایط زندگی این خانواده را مورد توجه قرار دهم، به همین دلیل هم ترجیح دادم تنهایی، فقر و شرایط آن‌ها را به مینیمال‌ترین شکل ممکن با دو چهارپایه و یک تلویزیون به نمایش بگذارم.»
پورجمشید، با اشاره به اینکه مدت زمان زیادی است که تصمیم گرفته است در آثاری که کارگردانی می‌کند، به عنوان بازیگر حضور نداشته باشد، ادامه می‌دهد: «وظیفه کارگردان بسیار سنگین است. او باید هدایت بازیگران را عهده‌دار شود و به همین دلیل تصمیم گرفتم تا به جای تقسیم انرژی به عنوان بازیگر- کارگردان، تمام توان و نیروی خود را برای بهتر شدن روند کارگردانی و هدایت بازیگر بگذارم. من با تمام بازیگران این نمایش پیش از این همکاری داشته‌ام. آن‌ها بازیگران فوق‌العاده‌ای هستند که دوست داشتم نمایش را با بازی آن‌ها روی صحنه بببینم.»
این بازیگر و کارگردان در پایان سخنانش می‌گوید: «تلویزیون دیگر دغدغه نسل حاضر نیست، به همین دلیل سعی کردم تا دغدغه‌های به‌روز مخاطبان را در قالب این اثر اجرا کنم. من با توجه به قراردادهای شخصی خودم، چارچوب‌های اجتماعی که نمی‌توانستم از آن‌ها خارج شوم و با در نظر گرفتن مخاطبان خاص و عام تئاتر سعی کردم تا این نمایش را روی صحنه ببرم. برای من ارتباط مخاطبان با اثر هرچند کم واندک موفقیت بزرگی به شمار می‌ِآید.»
گفت‌وگو: نگار امیری
