محمدحسین ناصربخت:
آرزوی من فعالیت روی صحنه تئاتر است
محمدحسین ناصربخت، کارگردان، مدرس و پژوهشگر تئاتر با بیان اینکه آرزویش فعالیت روی صحنه است، گفت امیدوارم بتوانم در آینده‌ای نزدیک با تامین بودجه و حمایت لازم نمایشی را که متن آن از پیش آماده است، به صحنه ببرم.
به گزارش ایران‌تئاتر، محمدحسین ناصربخت، کارگردان، نویسنده و پژوهشگر نمایش ایرانی با تاکید بر ضرورت پژوهش در زمینه نمایش ایرانی از برنامه‌ها و فعالیت‌های اخیر خود خبر داد.
این هنرمند با اشاره به فعالیت‌های اخیر خود گفت: «در حال حاضر نگارش 2 مقاله در حوزه نمایش‌های ایرانی، شبیه‌خوانی و تخت حوضی و ویرایش نهایی کتاب «تئاتر میان دو انقلاب» که بخش نخست پژوهشی در زمینه تاریخ اجتماعی تئاتر در ایران است، در دستور کار دارم. ضمن اینکه به دنبال چاپ سه مجموعه از اشعار، داستان‌ها و قطعات طنزآمیز در سال گذشته، تدوین نهایی یک نمایشنامه قبلا اجرا شده، یک رمان و 2 مجموعه شعر دیگرم هستم که انتشار آن‌ها برای سال جاری انجام شود.»
ناصربخت با بیان اینکه آرزویش به صحنه بردن نمایش است، گفت: «آرزوی من فعالیت دوباره روی صحنه است، البته در سال‌های اخیر با سیاست‌های اتخاذ شده در مورد خصوصی کردن تئاتر این امر بسیار سخت شده است. اما با کمتر کردن فعالیت‌هایم در حوزه آموزش تئاتر، که فرصت زیادی را برای کار هنری در اختیارم قرار نمی‌داد و محدودیت‌هایی را تحمیل می‌کرد، امیدوارم بتوانم در آینده‌ای نزدیک با تامین بودجه و حمایت لازم و تکیه بر نیروی جوانی که مخصوصا درمیان دانشجویانم شناسایی کرده‌ام نمایشی را، که متن آن از پیش آماده است، بر صحنه ببرم.»
ناصربخت که طی سال‌های اخیر بیشترین زمان خود را صرف امور آموزشی کرده است، با اشاره به ضرورتی که او را به پژوهش ترغیب می‌کند، گفت: «نیاز برای شناخت بیشتر حوزه تئاتر و به ویژه نمایش ایرانی برای موفقیت بیشتر در هنری که به آن علاقه داشتم و حرفه‌ای که انتخاب کرده بودم مخصوصا پس از تحصیلات آکادمیک در این زمینه، من را به سوی پژوهش سوق داد و به تدریج با درک شرایط اسفباری که نمایش‌های سنتی و آیینی ایرانی با آن روبرو بودند، این بدل به یکی از زمینه‌های اصلی فعالیتم شد.»
او ادامه داد: «شرایط بغرنج به سبب عدم وجود بنیاد و پژوهشکده ویژه نمایش‌های ایرانی، همچنان این پدیده‌های هنری مردمی را در معرض تهدید و فراموشی قرار داده است. تاکنون هر آنچه در مورد این فعالیت‌های نمایشی می‌دانیم، تنها مدیون کوشش‌های تعداد انگشت‌شماری از هنرمندان و پژوهشگرانی است که به شکلی فردی و پراکنده و در برخی از موارد با تکیه بر حمایت‌های گهگاهی برخی از سازمان‌ها وهمایش‌ها که مهم‌ترین آن‌ها در سال‌های اخیر جشنواره نمایش‌های آیینی وسنتی بوده است، انجام داده‌اند.»
این مدرس و پژوهشگر تئاتر عنوان کرد: «پژوهش در حوزه تئاتر و اجرا و به ویژه نمایش ایرانی به سبب عدم وجود پژوهشکده‌ای تخصصی در این حوزه و عدم توجه مراکز آکادمیک به این ضرورت در شرایط مطلوبی به سر نمی‌برد و همچنان وابسته به همت پژوهشگران علاقه‌مندی است که با سرمایه شخصی در این زمینه تلاش می‌کنند و عدم وجود ارگانی برای سازماندهی و هماهنگی باعث شده است که پژوهش تئاتری ما با پراکندگی، پروژه‌های تکراری و هدر رفتن انرژی‌ها روبرو باشد.»
او ادامه داد: «تاسیس پژوهشکده یا پژوهشکده‌هایی ذیل یک بنیاد پژوهش‌های تئاتری که بتواند کلیه فعالیت‌های گذشته را در آرشیوی غنی گرد آورد و شرایط را برای دسترسی پژوهشگران به اطلاعات موجود و سازماندهی ایشان برای جلوگیری از تکرار و پراکنده کاری فراهم سازد، می تواند چاره‌ساز بوده که البته این امر نیازمند اختصاص بودجه و حمایت کلیه نهادهای مرتبط خصوصی، دولتی و دانشگاهی در حوزه تئاتر و اجراست.»
گفت‌وگو: نگار امیری
