برای فهم ادبیات نمایشی باید به اسطوره ها پناه برد

به گزارش خبرنگار ایران تئاتر در بوشهر، در متن پیام احمد آرام پیشکسوت هنرهای نمایشی بوشهر به مناسبت روز ملی هنرهای نمایشی آمده است: «چهره‌های کلیدی جهانِ تئاتر یکی پس از دیگری ، در مقابل جهان شتاب آلودِ پیش رو، به پایان دوره خود رسیده‌اند، و ما در این بحبوحه‌ی تاریخی در می‌یابیم که در تمام زمان‌های سپری شده، تحت تأثیر دانش، توانایی‌ها و جان فشانی‌هایشان، در خلق صحنه‌های بدیع نمایشی، هرگز احساس تنهایی نکر‌ده‌ایم و با کوله باری از تجربه‌های بکارگرفته شده، و تئوری‌های بکار گرفته شده، از سیستم دانش فنی آن‌ها گذر کرده‌ایم تا امروز بتوانیم خودمان را در ساخت تآتر پیدا کنیم. بدون شک چیزی که از تئوریسین‌های تآتر  برجا می‌ماند نظرات و دست آورده‌هایی‌ست که گاه به دلیل پوست انداختن جهان، درنقطه‌ی پایان خود، جای خود را به نظرگاه دیگری می‌سپارند ، و این بده بستان تاریخی  همیشه  تآتر را از خطر سقوط مصون می دارد .

و اما هرکدام از ما تصوری جداگانه از بالندگی هنرهای نمایشی داریم، زیرا در جغرافیایی متفاوت با زبانی متفاوت زندگی می‌کنیم و می‌خواهیم به شناخت دقیقی از انسان دست یابیم، تا به تناسب رنج‌هایش دیالوگ مورد نظر را در قالب صحنه آرایی‌ها و میزان سن‌های بدیع به روی صحنه ببریم‌. در واقع باید خودمان را تفسیر کنیم تا دریابیم آیا برای تآتر ساخته شده‌ایم؟ اگر بر این پندار هستیم تا چه اندازه می‌توانیم جغرافیای مد نظر را در نمایشنامه هایمان  بپرورانیم و آن را در معرض دید عموم قرار دهیم، مگر غیر این است که باید برای نزدیک شدن به یک جغرافیا زبان فرهنگ عامه‌ی آن جغرافیا را کشف کرد،  و از این طریق می‌توانیم پناه ببریم به اسطوره‌ها ، مَتل‌ها و افسانه‌های بومی. امروز در نمایش‌هایی به صحنه می‌برند (در شهرستان‌ها)  نگرش‌های بومی جای خود را داده‌اند  به زیاده‌گویی‌های بی‌ربط با زندگی مردم. چیزی که ما را در عرصه ادبیات داستانی و ادبیات نمایشی نجات نخواهند داد. فهم ادبیات کهن این مرز و بوم،  موفقیت ما در قبال هنرهای نمایشی تضمین می‌کند، ادبیاتی که می‌تواند به گونه‌ای ارزشمند نقب بزند به دل تاریخ های نادیده اما خوانده شده. ما از این راه می توانیم به نمایش نامه‌هایمان کمک رسانی کنیم و دریابیم که یک نمایش‌نامه‌ی خوب نمایش‌نامه ای است که از یک تاریخ فهمیده شده گذر کرده است.»