هیچوقت روی صحنه شرمسار نبودم

به گزارش ایران‌‍تئاتر، علی محمودی، بازیگر نمایش «بی‌پدر» به نویسندگی و کارگردانی محمد مساوات که از چهاردهم فروردین در سالن یک مجموعه تئاتر لبخند روی صحنه است؛ درباره همکاری چندین ساله‌اش با این کارگردان و حضورش در «بی‌پدر» گفت.

محمودی با اشاره به دوستی و همکاری 20 ساله‌اش با مساوات بیان کرد: من با آقای مساوات سال ۱۳۸۴ هم دانشگاهی بودیم. من دانشجوی تئاتر و ایشان دانشجوی نقاشی بودند. آن سال‌ها جشنواره تئاتر دانشگاهی برای‌مان بسیار جدی و هیجان‌انگیز بود و در چند سال اول دوستی‌مان تلاش زیادی کردیم که به جشنواره راه پیدا کنیم و در نهایت پس از چند بار ناکامی (البته اگر بشود اسمش را ناکامی گذاشت) بالاخره گروه «تئاتر رادیکال ۱۴» توانست اولین اجرای خود را با نام «ارتش میرزا ملکم خان خانبلوکی» روی صحنه ببرد. نکته جالب و در عین حال تاسف بار آن سال‌ها این بود که چون آقای مساوات دانشجوی رشته نقاشی بود، جشنواره تئاتر دانشگاهی نمی پذیرفت که دانشجویان رشته‌های غیرتئاتری با عنوان کارگردان به جشنواره بیایند و به همین دلیل این نمایش و نمایش بعدی  ایشان با نام «این روبان سیاه» که در هر دو اثر، نویسنده، طراح و کارگردان بودند با عنوان کارگردانی مشترک من و محمدعلی محمدی در جشنواره حاضر شد.  

این بازیگر همچنین درباره حضورش در نمایش «بی پدر» گفت: در نمایش «بی پدر» پس آنکه آقای مساوات تصمیم گرفتند؛ نسخه سوم آن را روی صحنه ببرند؛ من عهده‌دار ایفای نقش «گرگه» شدم. همزمان در نمایش «خانواده» نقش «مادر بزرگ» را بازی می‌کردم و از این نظر، این همزمانی برای من تجربه ی جدید محسوب می‌شد که البته چالش خودش را هم داشت. مضاف بر این که باید در زمان کوتاه‌تری نسبت به زمان معمول آماده می‌شد که البته این تجربه را سال ۹۳ برای نمایش «خانواده» هم داشتیم و این شرایط برای همه بازیگران یکسان بود. 

او در پاسخ به ملاک‌هایش برای انتخاب نقش و حضور در یک اثر نمایشی ادامه داد: به هر رو مناسبات معمولی که بین کارگردان و بازیگر درباره انتخاب نقش و یا انتخاب بازیگر وجود دارد، شاید بین محمد مساوات و بازیگرانش کمی متفاوت  باشد. به این معنی که محمد مساوات بازیگر یک نقش را انتخاب می‌کند و بازیگر آن را تمرین و اجرا می‌کند. این شیوه تقسیم نقش‌ها برای کسی که بازیگر است تواًمان هم نشانه احترام است و هم اعتماد. اعتمادی که کارگردان به بازیگرش دارد حتی در صورتی که بازیگر تصور کند توانایی ایفای آن نقش را ندارد یا برایش خیلی ناشناخته باشد‌. این اعتماد به نظر من بالاترین درجه احترام به بازیگر است و نتیجه هم، همیشه درخشان بوده. همه اینها را گفتم که در پاسخ به سوال‌تان درباره ملاک‌های انتخاب نقش، تاکید کرده باشم که در گروه «تئاتر رادیکال ۱۴» چیزی با عنوان چانه‌زنی برای گرفتن نقش وجود ندارد. البته این را هم یادآوری کنم که محمد مساوات در خوانش‌های اولیه هر تمرین گاهی جای بازیگرها را عوض می‌کند تا به نتیجه دلخواه خود در انتخاب بازیگر نزدیک‌تر شود.

این هنرمند افزود: اما برای خودم به عنوان یک بازیگر همیشه یک ترس بزرگ وجود دارد؛ ترس اینکه هیچ وقت نقشی که به من محول شده است؛ شبیه فلان نقشم در تجربه‌های پیشین نشود. نه در صدا نه در بدن و نه در اطوار. هرگاه چنین احساسی به من دست بدهد باید راه فراری پیدا کنم در غیر این صورت شرمسار خواهم بود. ادعا نمی کنم که بهترین بازیگر برای فلان نقش بودم. حتما ممکن بود بازیگر دیگری بهتر از من آن نقش را بازی کند، اما از یک چیز اطمینان دارم اینکه هیچ وقت روی صحنه شرمسار نبودم.

علی محمودی در پایان سخنانش گفت: دوست دارم از محمد مساوات که دوست و معلم من بوده و هست قدردانی کنم. هر چیزی که در تمام این سال‌ها یاد گرفتم چه در اخلاق و منش و چه در حرفه و نوع نگاه به هنر و تئاتر بی تردید از او بوده است.