یادداشت یک پیشکسوت برای حواشی این روزهای تئاتر شهر
تعیین حریم یک ضرورت فرهنگی است
ایران تئاتر -علیرضا درویش نژاد :سالهای پنجاه و پنج و پنجاه و شش و کلاسهای تئاتر زنده یاد استاد رکن الدین خسروی در تهران،علتی شده بود که اکثر شبها در تئاتر شهر و اطراف آن حضور داشته باشم.
این حضور باعث شد بیشتر نمایش های روی صحنه را تماشا کنم و همراه این تجربه ،مردمی که به مجموعه سالن های تئاتر شهر رفت و آمدمی کردند را ببینم و چه لذتی داشت دیدن ذوق و شوق مردم از اینکه به مجموعه تئاتر شهر رفت و آمد می کردند و در مورد آثار دیده شده حرف می زدند تا به داشته های اجتماعی وفرهنگی خود بیفزایند . در آن روزگار حریم تئاتر شهر مشخص بود.
به دلایل مختلف با دوستان در فضای اطراف تئاتر شهر می نشستیم و در مورد آثار مورد نظر حرف می زدیم ، هیچکس حتی ذره ای زباله را هم در آن فضا رها نمی کرد چه رسد به آتش افروزی و ... در واقع آن مجموعه ، نه تنها برای ما که با عناوین مختلف نمایشی استخدام شده بودیم و در حوزه تئاتر فعالیت می کریم ، بلکه برای مردم عادی هم آنچنان تقدسی داشت که در محوطه بیرونی آن حتی یک صدای بلند از کسی نمی شنیدی !
متاسفانه شرایط فعلی اطراف تئاتر شهر ، آنقدر غم انگیز و وحشت زاست که افرادی نظیر من با حدود ۷۰ سال سن بدلایل مختلف جرئت نمی کنم از داخل محوطه تئاتر شهر که به پارک دانشجو الحاق شده عبور کنم ، اگرچه اقتصاد جامعه تغییر کرده و مشکلات اقتصادی دلیل بسیاری از حوادث است ، حضور مواردی مثل مواد مخدر و جریان های پیگیر آن ، حوادث بی شماری را در آنجا بوجود می آورد که مدیران مربوطه باید بفکر آن باشند .
درگیری چند ماه پیش که منجر به تیراندازی شد و حوادث بیشمار دیگر از همین نمونههاست .
اما هیچ چیز گویا تر از تجربه شخصی نیست ؛ کار به جایی رسیده که چند وقت پیش وقتی می خواستم از خیابان ولیعصر به تئاتر شهر بروم ، دست فروشان اجازه نمی دادند از مابین آنها عبور کنم! روزی دیگر یک خانم بازیگر،کارش در سالن نمایش به پایان رسید و برای انجام کاری لازم بود خود را به یکی از خیابانهای جنوبی تئاتر شهر میرساند اما در همان محدوده در مسیر گوشی موبایل و کیف پولش را می گیرند!
یادم هست سال ۱۳۷۳ برای شرکت در هزاره فردوسی و اجرای نمایش به شهر دوشنبه پایتخت کشور تاجیکستان رفته بودیم ، در آن شهری که شاید از نظر وسعت و جمعیت، یک پنجم شهر تهران هم نباشد ، تعداد هفده مجموعه نمایشی وجود داشت که هر کدام از آن سالنها برای خود حریم مشخصی داشت واجازه نمی دادند کسی بدون هماهنگی مسئولان مجموعه به داخل حریم آن وارد شود ، یعنی تعیین حریم یک ضرورت فرهنگی است .
امیدوارم همچنان که آموزش فرهنگی را در کشور قوت دهند و فرهنگ را زیر ساخت بخش های مختلف جامعه می کنند تا به نتایج خوب برسیم طرح تعیین حریم تئاتر شهر را به سرانجام برسانند تا این فضا به محیطی کارآمد تبدیل شود.
*علی رضا درویش نژاد: نویسنده ، بازیگر و کارگردان تئاتر