ساناز بیان:
با بازتولید یک اثر، نمیتوانم خود را به چالش بکشم
ساناز بیان، نویسنده و کارگردان تئاتر این روزها مشغول نگارش متن‌های تازه و انجام کارهای ناتمام خود است. او نمایشنامه‌های تازه‌ای دارد که اگر شرایط مهیا باشد، یکی از آنها را برای اجرا انتخاب می‌کند.
به گزارش ایران‌تئاتر، ساناز بیان، نویسنده و کارگردان تئاتر، آخرین بار نمایش «آبی مایل به صورتی» را در سال 1398 روی صحنه برد و از آن زمان تاکنون بیشتر مشغول فعالیت به عنوان فیلمنامه‌نویس در سینماست.
بیان با اشاره به اینکه این روزها ترجیح می‌دهد به متن‌های ننوشته و کارهای ناتمام خود بپردازد، می‌گوید: «انگار با دور شدن از تئاتر، آدم دچار جمود، رخوت و یخ‌زدگی می‌شود و برگشتن دوباره به صحنه برایش سخت خواهد شد.»
او ادامه می‌دهد: «باید فکر کنم چه کاری می‌توان انجام داد و هنوز تصمیم قطعی در این زمینه ندارم. در واقع باید تصمیم بگیرم، کدامیک از آثارم که تاکنون اجرای عموم نداشته‌اند مثل «خانه عروسک» یا حتی کدامیک از طرح‌هایی که نصف و نیمه هستند را با توجه به روزگار و شرایط فعلی برای صحنه آماده کنم.»
این هنرمند با اشاره به تقاضای بسیاری از مخاطبان برای اجرای مجدد نمایش «آبی مایل به صورتی» می‌گوید: «اصرار برای اجرای این نمایش طی این مدت به‌ویژه از سوی دوستانی که این‌کار روی زندگی‌شان تاثیر داشته، بسیار بوده است و اگر قرار باشد این اثر را دوباره روی صحنه ببرم، حتما با همان گروه قبلی به صحنه برمی‌گردم، مگر اینکه آنها تمایل به همکاری نداشته باشند یا به هر دلیلی نتوانند همراه کار باشند. اما در حال حاضر نیاز دارم تا به جلو حرکت کنم.»
او با بیان اینکه برای یک نویسنده تلنبار شدن سوژه‌ها و اینکه تعداد زیادی متن کار نشده داشته باشد، مانعی در مسیر هنری‌اش محسوب می‌شود، توضیح می‌دهد: «آدم نیاز دارد تا چالش‌ها و سختی‌های جدیدی تجربه کند. در واقع اگر بخواهم یک اثر موفق را بارها تکرار کنم،، چیز جدیدی یاد نمی‌گیرم و نمیتوانم خودم را به چالش بکشم و همان آدمی که بوده‌ام، باقی خواهم ماند. اما من دوست دارم در مرحله بعد به کاری بپردازم که برای خودم سخت‌تر باشد و در نبرد بعدی خودم را محک بزنم که آیا می‌توانم هنرمند بهتری شوم یا نه و شاید پس از اجرای جدید به بازتولید «آبی مایل به صورتی» فکر کنم.»
این نویسنده و کارگردان تئاتر می‌گوید: «با توجه به شرایط ایجاد شده به واسطه کرونا و همچنین نیاز به ادامه فعالیت و کار کردن، این مدت بیشتر مشغول نوشتن برای سینما بودم. متاسفانه ریه‌های ما همچنان به کرونا حساس است. به همین دلیل اصلا نمی‌خواهم حتی در آثارم به آن روزها فکر کنم. شاید در حد اشاره به موضوع کرونا بپردازم، اما اینکه بخواهم در این مورد حرف بزنم یا اثر ویژه‌ای بنویسم، نیاز به زمان دارد چراکه هنوز داغ آن خیلی تازه است.»
او بیان می‌کند: «نمایشنامه «مامان بد» یکی از آثاری بود که بسیار دوست داشتم آن را برای صحنه آماده کنم، اما متاسفانه با شروع همه‌گیری ویروس کرونا امکان اجرای این اثر فراهم نشد و دیگر شامل مرور زمان شد. به ویژه زمانی که می‌بینی بخشی از حرف‌هایی که مدنظر داشتی در دیگر آثار گفته شده است. البته اجرای این اثر همچنان دغدغه‌ام هست اما آتشی که شعله‌ور شده بود، حالا خاموش شده است و در صورت تصمیم به اجرای متن باید تغییراتی در آن ایجاد شود.»
ساناز بیان در پایان با اشاره به موضوع و دغدغه‌ای که همواره در نگارش آثارش در نظر دارد، می‌گوید: « من همیشه دوست داشتم درباره آدم‌های طرد شده یا موضوعاتی که در سایه مانده‌اند، بنویسم. همه ما مردمی هستیم که در بستر جامعه زندگی می‌کنیم و قطعا متاثر از پیرامون خود و جامعه کوچکی مثل خانواده تا فضاهای اجتماعی و بزرگ‌تر هستیم. بزرگ‌ترین تروماهای شخص من همواره تروماهای جمعی مثل جنگ، استیگما یا برچسب زدن، بحث نابرابری جنسیتی و موضوعاتی از این دست بوده است. ما نمی‌توانیم خودمان را از جامعه جدا کنیم و شاید بهتر است به جای دغدغه‌های اجتماعی بگویم، زخم‌های اجتماعی یا روان‌زخم‌های اجتماعی که همواره موضوع آثار من به شمار می‌آیند.»
گفت‌وگو: نگار امیری
