حسین اسدی کارگردان:
نمایش «کُهته» اثری بومی با رگه‌هایی از طنز سیاه است
حسین اسدی، نمایش «کُهته» را اثری معرفی می‌کند که زبان آن فولکلوریک و آغشته به رگه‌هایی از طنز سیاه و گروتسک است.
به گزارش ایران‌تئاتر، نمایش «کُهته»؛ نوشته‌ای از عقیل جماعتی به کارگردانی حسین اسدی و اقتباسی از نمایشنامه «رومئو و ژولیت» اثر مشهور ویلیام شکسپیر، نمایشنامه‌نویس انگلیسی است که از اول مرداد به زبان مردم جنوب و آغشته با فرهنگ این خطه از ایران زمین در سالن چهارسو تئاتر شهر اجرا می‌شود.
حسین اسدی با اشاره به نمایشنامه این اثر توضیح داد: نمایشنامه‌ای که عقیل جماعتی با عنوان «کُهته» خلق کرده، از آن دسته متونی است که کارگردان را مجبور به مشارکت فعال می‌کند؛ نه صرفاً به عنوان اجراگر بلکه به عنوان همراه، تحلیل‌گر و دلبسته جهان اثر. این متن، جهان دارد و جهان داشتن در تئاتر، یعنی در اختیار داشتن زبان، فضا، شخصیت، اسطوره و تاریخ. این اثر از زیست و زادگاهی که در آن بزرگ شده‌ایم حرف می‌زند.
این هنرمند در تعریف بومی‌سازی متون نمایشی دیگر کشورها برای اجرا ادامه داد: تعریف بومی سازی آثار نمایشی این است که هنرمند فرهنگ، ادبیات و زیست خودش را به نمایش می‌گذارد و در این اشتراک فرهنگی تماشاگرانی را از سراسر جهان با فرهنگ خود آشنا می‌کند که نسبت به آن آشنایی نداشته است. به نظر من این امر می‌تواند باعث تشکیل زنجیره اتصال انسان‌ها با یکدیگر باشد.
کارگردان نمایش «کُهته» درباره طراحی صحنه نمایش نیز بیان کرد: زمانی که با روحان امامی، طراح صحنه کار صحبت می‌کردیم؛ چند اتود زدیم ولی متاسفانه تفکری که من و نویسنده در مورد اثر داشتیم در این طرح‌ها به چشم نمی‌آمد و حتی خود طراح هم راضی نبود. در آخر به این طراحی که اکنون روی صحنه می‌بینید؛ رسیدیم. لنجی فرسوده با بادبانی پاره که نشانگر افکار پوسیده آدم‌ها در نمایش است. پوسیدگی، مهم‌ترین بخش در فضای نمایش بود؛ مثل تار عنکبوت که آدم‌ها را در خودش گیر می‌اندازد و در این پوسیدگی آدم‌های عاشقی را می‌بینیم که برای رهایی دست و پا می‌زنند.
اسدی گفت: زبان نمایش، فلکلوریک و آغشته به رگه‌هایی از طنز سیاه و گروتسک است. همین ویژگی، ما را بر آن داشت که موسیقی نمایش را به‌گونه‌ای طراحی کنیم که هم بر پایه نغمه‌ها و سازهای محلی باشد و هم توان ایجاد تعلیق و فضای دراماتیک را داشته باشد. همکاری با آهنگساز، نه فقط در تولید قطعات موسیقی، بلکه در طراحی ضرباهنگ صحنه‌ها و لحظه‌های سکوت نیز کلیدی بود
او ادامه داد: به نظر من، انسان امروز در مسیری حرکت می‌کند که فرهنگ و ادبیات غنی خودش را فراموش کرده است. او امروز درگیر تکنولوژی شده و این فضای تکنولوژی زده نسل به نسل منتقل می‌شود و انسان دیگر زیست خودش را فراموش کرده است. او در در یک دنیای کابوس‌وار برای گذران زندگی در حرکت است. براین اساس، همچنان نمایش‌هایی که از فرهنگ خودشان حرف می‌زنند برای ایران کم هستند. ما هنوز باید تولیداتی داشته باشیم که این فرهنگ غنی ایران زمین نه تنها به نسل امروز که آن را فراموش کرده‌اند بلکه به تمام دنیا نشان داده شود.
حسین اسدی در پایان گفت: قدردان همه انسان‌هایی باشیم که با عشق و زحمت آثار خودشان را به صحنه می‌برند و این هنر را زنده نگه داشته‌اند.
گفت‌وگو: نگار امیری
