فرصت کار در تئاتر را از خودمان سلب نکنیم

به گزارش ایران‌تئاتر، احمد سلگی، نویسنده و کارگردان نمایش «یخ بستگی» که این شب‌ها با بازی سارا بهرامی و مجتبی پیرزاده، ساعت 19 سالن استاد ناظرزاده کرمانی روی صحنه است، از روند تولید و اجرای این نمایش گفت.

سلگی با اشاره به اینکه نمایش «یخ بستگی» سرنوشت عجیبی در روند نگارش تا اجرا داشته است، بیان کرد: من سال 1397 نمایشنامه «یخ بستگی» را نوشتم که روند تولید آن به دلایل متفاوتی چون همه‌گیری ویروس کرونا، شرایط اجتماعی و ...به تعویق افتاد. تا اینکه بعد از حدود هفت سال با همراهی مجتبی پیرزاده و سارا بهرامی بالاخره در بهار 1404 این نمایش را روی صحنه بردیم و با توجه به استقبال خوب مخاطبان پس از یک وقفه کوتاه از چهارشنبه بیست‌پنجم تیر به صحنه بازگشتیم.

او ادامه داد: توقف فعالیت‌های من در طول هفت سالی که گذشت تجربه‌ای بود تا دیگر به هیچ عنوان تن به متوقف کردن جریان تئاتر ندهم. با توجه به شرایط ایجاد شده به واسطه جنگ 12 روزه بسیاری از دوستانم مخالف روی صحنه رفتن کار ما بودند اما تجربه به من ثابت کرده است؛ نباید تئاتر را حتی در روزهایی که شاید شرایط ایده آل نباشد، متوقف کرد؛ بلکه باید چراغ صحنه را روشن نگه داشت. باید خودمان به تئاتر و کارمان اهمیت بدهیم. تا زمانی که خودمان به عنوان هنرمندان این عرصه باور نداشته باشیم که تئاتر یک اتفاق مهم است و در هر شرایطی باید روی صحنه باشد؛ نمی‌توانیم چنین انتظاری را از مخاطبان داشته باشیم. ما فقط یکبار فرصت زندگی داریم، برای همین فکر می‌کنم تحت هیچ شرایطی نباید فرصت این زندگی را از خود سلب کنیم. 

این نویسنده و کارگردان تئاتر با بیان اینکه ما و تماشاگران همه تحت تاثیر یک درد مشترک هستیم، گفت: حتی اگر آرامش نداشته باشیم و در شرایط کاملا مناسب روی صحنه نرویم باز هم مشکلی نیست؛ چراکه جنگ 12 روزه یک درد مشترک بین ما و تماشاگران ماست. در واقع هر برهه زمانی حس و حال خودش را دارد که بین اجراگر و تماشاگر مشترک است. اگر ما بعد از یک تجربه جنگی روی صحنه می‌رویم تماشاگر ما نیز همین حال را تجربه کرده است. به همین دلیل بر این باورم که تئاتر می‌تواند مکانی باشد برای دیالوگ و برای اینکه آدم‌ها چه اجراگر و چه تماشاگر یکدیگر را بهتر بفهمند. چراکه هر دو در یک جهان و یک زمان زیست می‌کنند.

کارگردان نمایش «یخ بستگی» با اشاره به تغییراتی که در اجرا ایجاد شده است، گفت: طی تمرینات اخیر و تا حدودی تحت تاثیر روزهایی که پشت سر گذاشتیم؛ برخی از صحنه‌های اجرا با تغییراتی روبرو بوده است به ویژه یک صحنه تاثیرگذار و پایانی نمایش که با همراهی بازیگران به شکل دیگری روی صحنه می‌رود. شاید بخشی از این تغییرات به دلیل تجربه‌های اخیر بود. ما اضطراب‌هایی را تجربه کردیم که قبل ازاین با آن‌ها روبرو نبودیم. زمان همه چیز را تغییر می‌دهد و اجرا نباید یک فرم جامد، خشک و غیرقابل تغییر داشته باشد. در هر اجرا حس و حال و شرایط عوض می‌شود و طبیعتا ما نیز طبق شرایط پیش می‌رویم.

او درباره داستانی که این نمایش به آن می‌پردازد، بیان کرد: «یخ بستگی» مواجهه بین دو شخصیت بامداد و ستاره است که در دو برهه زمانی لحظه اکنون و گذشته روایت می‌شود. این نمایش از جمله آثاری است که خیلی قابل تعریف نیست. مدل روایت نمایش در جهانی بین کابوس، توهم و واقعیت روایت می‌شود و در تعریف آن در یک جمله تنها می‌توانم بگویم؛ «یخ بستگی» مواجهه دوباره با عشق از دست رفته است. 

این هنرمند همچنین در پاسخ به چرایی استفاده از هدمیک برای بازیگران گفت: تقریبا مشکل صدا برای همه اجراهایی که در سالن استاد ناظرزاده ایران‌شهر روی صحنه می‌روند؛ وجود دارد. این استفاده بخشی برای مرتفع کردن این مشکل بود و  ربطی به توانایی بازیگر ندارد. طی سال‌های اخیر تکنولوژی به کمک تئاتر آمده است و در همه جای دنیا حتی در سالن‌های خیلی کوچک‌تر از هدمیک استفاده می کنند. این امر امکاناتی را به اجرا اضافه می‌کند که کمک کننده است.

سلگی در پایان سخنانش با بیان اینکه استفاده از تکنولوژی فی‌الذات اشتباه نیست، گفت: باید توجه کنیم وقتی صدا روی هدمیک می‌رود در واقع هزینه تجهیزات مهندسی و طراحی صدا به پروژه اضافه می‌شود. استفاده از تکنولوژی بی احترامی به مخاطب نیست بلکه برای احترام به مخاطب استفاده می‌شود. صد سال پیش چنین تکنولوژی نبوده ولی حالا که هست به ضرورت اجرا باید از آن بهره برد. تمام دنیا از امکانات دیجیتال استفاده می‌کنند و نباید نسبت به تکنولوژی نگاه متعصبانه داشته باشیم. همه اینها به طراحی کارگردان و رویکرد اجرایی او باز می‌گردد.

گفت‌وگو: نگار امیری