نگاهی به نمایش «دیوان غربی شرقی» به کارگردانی محسن حسینی تئاتر بینافرهنگی و ابهامات و ضرورت‌های اجرایی آن نمایش کلاژی‌ست از مهارت‌های مختلف اجرایی بر صحنه که بر بسترهای مختلف فرهنگی و حتی رسانه‌ای ارائه می‌شود. بر اساس ذات و هدف نهایی این نمایش، گاهی نیز امر زبانی ...
نگاهی به ساختار اجرایی نمایش «هملت» به کارگردانی توماس اوسترمایر هملتِ دیوانه هملت در شخصیت‌پردازی اوسترمایر خصلتی تقدیرگرایانه دارد، او کارد بر گلوی خود می‌گذارد اما با تاکید بر منع مذهبی، انتحار و رهایی از پلشتی جهان را ناممکن می‌خواند. در ...
«چر» و روایت تاریخ دشواری‌های بازنمایی فاجعه بر صحنه در حوزه حرکت و طراحی هرچند با انتخابی که کارگردان در مورد محدود کردنِ طول و عرض گستره‌ی حرکتیِ بازیگران کرده میزانسن‌هایِ متنوع قابلیت اجرا ندارند، اما طراحی ...
«دعوت به دو نمایش همراه»؛ یک مهمانی و یک اجرا موقعیتی متناظر برای شخصیت‌های متفاوت نویسنده جهت ایجاد حلقه رابط دو اپیزود نیز هوشمندانه از مشترکات زیادی بهره برده است که هم اسم بودن شخصیت کمک‌کننده به زنان هر دو اپیزود (هما) از جمله این اشتراکات است. ...
«خانم»؛ بازخوانی روانکاوانه طاهری از ژنه صدایی درون من خوانش امیرحسین طاهری از نمایشنامه «کلفت‌ها» اثر ژان ژنه خوانشی خلاقانه و قابل تأمل است. نگاه کارگردان بسیار متکی بر پایه روانکاوی بوده و می‌کوشد از این منظر ...
نگاهی به «من ـ مده‌آ» به کارگردانی سالومه یوگلیدزه برآمدن تناقضات درون؛ زنانگی‌های امر تراژیک «من-مده‌آ» فضای نمایش را در یک آشپزخانه به تصویر می‌کشد. زن‌ها آشپزی می‌کنند، سبزی پاک می‌کنند، رخت می‌شویند، تلویزیون نگاه می‌کنند و آواز می‌خوانند و غیره. ...
«من شاه ریچارد بودم» به روایت محمد عاقبتی صدای دادگاه خویشتن در این اجرا، مخاطب با استفاده منطقی و حساب‌شده از تکنولوژی در زمینه کارگردانی نمایش مواجه می‌شود. عاقبتی در مقام کارگردان در نمایش خود بدون بهره‌برداری غیر منطقی ...
مدرنیسم اجرایی در «بازی سایه» بدن، کلان‌شهر و هجومِ طاعونِ سایه‌ها محصول نهایی ارائه شده بر صحنه، تجربه‌ای جذاب از تئاتر حرکت و تصویر است. تئاتری که تا انتها قراردادهایی را که با مخاطب خود در شیوه اجرایی و روایتگری خود بنا می‌نهد، ...
نگاهی به نمایش «بهمن» کار افروز فروزند پرسش از خود در این گذار اجباری پرده‌ای مشکی میان تماشاگران و صحنه آویخته می‌شود که به‌نوعی حاصل تفسیر کارگردان بیرونی اثر یعنی افروز فروزند است. اگر کارگردان درون نمایش این ...
درباره اجرای «متاستاز» کاری از علی‌اصغر دشتی زاده اضطرابِ جان هرجور روایتِ چیده‌شده، سامان‌یافته و منظم با نوعی فاصله‌گیری از موقعیت حقیقی بیمار سرطانی و همپا، کسی که به‌طور مسقیم درگیر فرد بیمار است، همراه خواهد بود. در ...
نگاهی به نمایش «ترور» به کارگردانی حمیدرضا نعیمی چون آفتاب ابن ملجم باید بر تردیدها و واهمه‌های درونی‌اش چیره شود که با انگیزه‌تر شمشیر را در هنگام نماز فرود آورد... اما نعیمی این شمشیر را به دست همان بسیاری می‌دهد که ...
نگاهی به نمایش «خاطرات و کابوس‌های یک جامه‌دار...» نوشته و کار علی رفیعی شورانگیز اما ملال‌آور گویی دراماتورژی در این نمایش در مسیر معکوس حرکت کرده است و درام را پس زده و به جایش زبان و عناصری غیر دراماتیک را وصله کرده است. بدیهی است که تمام نمایش در ذهن ...
نگاهی به نمایش «جنایت و مکافات» به کارگردانی ایمان افشاریان از دریچه نگاه راسکولنیکف در این نمایش ما با تکثیر راسکولنیکف نیز مواجهیم و در واقع تماشاگر به مثابه روانکاو با بیماری رو‌به‌رو می‌شود که بر اثر هیپنوتیزم، ذهنیتش تجسد یافته است. مصداقش را ...
در باب سازوکار نمایشی شدن مونولوگ در اجرای «جوادیه» چه می‌شود اگر ما مردگان برخیزیم؟ موفق‌ترین تلاش نویسنده، ساخت زبان متن است. زبان هرکدام از آدم‌های نمایش، متناسب با زیست و زمانه و ویژگی‌های خاص آن‌ها بازسازی شده است. همین تنوع زبانی، زمینه ...
نگاهی به نمایشِ «برنارد مرده است» اقتباس به مثابه یک ترجمانِ گفتمانی علی سرابی در اولین تجربه کارگردانی خود – هرچند این اصطلاح را در مورد او به تساهل به کار می‌برم – در ساخت فضایی متناسب با متن موفق عمل می‌کند. طراحی‌ای کمینه‌گرا، ...
درنگی اجتماعی بر دهه شصت، در نمایش «هتلی‌ها» تحمیل تاریخ به خاطره نویسنده و کارگردان «هتلی‌ها» در بازنماییِ زیستِ خاص یک طبقه اجتماعی در پایان دهه شصت، موفق‌اند؛ طبقه‌ای که موقعیت‌اش بیش از هرچیز محصول شرایط اجتماعی‌ای است که ...